In die rust kunnen ze hun kinderen grootbrengen en doordringen van geloof en cultuur. De staat moet daarvoor zorgen. Later zullen die kinderen zelf ouders worden en kinderen grootbrengen. Zo zet de westerse beschaving zich verder. Of beter gezegd, zo deed ze dat.
Met name sinds de jaren zestig zijn er grote storingen opgetreden. Er waren sowieso steeds minder kinderen. Maar ook de overdracht zelf haperde. Er kwam een massale jeugdcultuur op gang van gemakkelijke popmuziek met een eenvormige politieke en culturele boodschap. Dit doorkruiste de religieuze opvoeding. Nog steeds is het moeilijk je een popgroep voor te stellen die zingt over de wijsheid van ouders, geen rommel achterlaten op straat en zondags naar de kerk gaan.
De nieuwe confectie-opvattingen weerspiegelden zich in uniform-alternatieve kleding en levensstijlen. Niet meer stonden verantwoordelijkheid en trouw tegenover gezin en samenleving voorop, maar het nastreven van het geluk zoals zich dat aan je voordeed. Een persoonlijkheid was niet meer iets wat zich vormde doordat iemand tegen weerstanden in zijn leven wist op te bouwen, maar doordat hij zijn ‘gevoel volgde’ en zo zijn vermeend werkelijke ik tot uiting bracht.
Dit najagen van narcistische hersenschimmen kon lange tijd doorgaan, mede door de excessieve welvaart. Kinderen van nu vinden het moeilijk te geloven dat ooit op scholen werd geleerd dat je vooral moest studeren wat je leuk vond. Werken was toch nauwelijks meer nodig. Geld was er genoeg. Riante studiebeurzen en uitkeringen hielpen die fictie in stand te houden.
Dat verkeerde idee dat de overvloed alleen maar verder zou toenemen, is sinds de financiële crisis van 2008 en de armoede daarna wel doorgeprikt. Maar het gedrag dat erbij hoort niet. Dit is de beroemde cultuurstrijd, die doorgaat.
Rechtse politici bestrijden bestaande euvels, linkse vervangen ze door andere. Activisme zit linkse mensen in de genen. Geen wonder dat zij de cultuurstrijd overtuigend hebben gewonnen, stelt pro-lifer Jonathon Van Maaren op LifeSiteNews. Progressiviteit is nu de status quo. Volgens hem staan christenen twee dingen te doen: hun kinderen opvoeden, maar ook overheid en cultuur verhinderen daarbij tussenbeide te komen. Want anders raak je je kinderen alsnog kwijt. Ook de Kerk zou zich op deze culturele problematiek moeten concentreren.
Een van de lichtpunten in de marge van de gezinssynode was het pleidooi van kardinaal Timothy Dolan voor de ‘nieuwe minderheid’, die zich niet alleen binnen de cultuur maar zelfs binnen de Kerk aftekent: mensen die ongehinderd een christelijk gezinsleven willen leven, gewoon zoals dat altijd geleefd is.
