Alles!, zo antwoordt mgr. Giampaolo Crepaldi. Want “de verkondiging van dit dogma heeft elke vorm van naturalisme uitgesloten”. Dat wil zeggen: de gedachte dat de mens vanuit zijn eigen natuur tot het heil kan komen.
De bisschop van Triëst legde onlangs dat bijzondere verband tijdens een interview dat het katholieke weekblad Vita Nuova met hem had. “Ook vandaag denkt de mens het zonder God af te kunnen en ontkent hij dat hij een door de erfzonde aangetaste natuur heeft”, aldus mgr. Crepaldi, die in een vorige functie een belangrijke bijdrage leverde aan het Compendium van de Sociale Leer van de Kerk. Maar ja, als de mens zichzelf wel redt, waar hebben we dan nog een sociale leer voor nodig?
“De Onbevlekte Ontvangenis maakt duidelijk dat het doel van de wereld de verheerlijking van God is en de overwinning van de zonde en het kwaad”, aldus de bisschop. “Dat is ook het doel van de sociale leer van de Kerk.” Die is geen doel op zich, maar een evangeliseringsinstrument. Zoals paus Benedictus XVI in 2009 zei: “We maken ons druk om de aanwezigheid van katholieken in het sociale en politieke leven, terwijl in de tussentijd het geloof in onze landen uitdooft.”
Daarom onderstreept mgr. Crepaldi dat dogmatische waarheden ons tot onze redding zijn geopenbaard. Het zijn geen op zichzelf staande, theoretische en museale ‘leerstukken’, maar “zij drukken de werkelijkheid van het goddelijke leven uit, waaraan wij deel hebben”, benadrukt de bisschop. Als je de sociale leer daarvan loskoppelt, wordt die “gevoelloos en droog”.
Zelfs als het met de goede bedoeling gebeurt om die voor anderen toegankelijker te maken. Je zou niet-gelovigen serieus moeten nemen, en er niet voor op de hurken gaan zitten alsof het kleuters zijn. Je moet juist het precieze tegendeel doen: “Als ik een ongelovige secularist was”, aldus mgr. Crepaldi, “dan zou ik wensen dat de christenen bij openbare gelegenheden hun waarheid zouden uitspreken en niet dat ze die verminken, door die te seculariseren. Want wat heb ik, seculier, anders aan de dialoog met katholieken? Als katholieken, om met mij te kunnen spreken, de hun geopenbaarde geloofsleer terzijde moeten laten om seculier te worden als ik, waarom zou ik dan eigenlijk nog met ze praten?”
De bisschop van Triëst trekt uit zijn overwegingen een harde conclusie, waarvan je alleen maar kunt hopen dat die in de breedte van de Kerk wordt gehoord. “De wereld lijkt katholieken die hun boodschap aanpassen aan het secularisme te waarderen”, aldus mgr. Crepaldi, “maar in feite veracht ze die.”
