Een kostwinner met een modaal inkomen van 36.000 euro en twee kinderen houdt zelfs 600 euro minder over dan een alleenstaande ouder met minimumloon (19.800) en één kind, die na alle voordelen en toeslagen 27.400 euro te besteden heeft.
Het CDA is daar tegen “omdat een ruime meerderheid van de kostwinners dat niet is uit vrije keuze”. Dus niks principiële keuze op basis van rechtvaardigheid en de hooggeprezen beginselen van subsidiariteit, solidariteit of zelfbeschikking. Ouders kunnen toch zelf heel goed uitmaken hoe zij hun leven en de opvoeding vormgeven? Waarom die regelrechte bemoeienis met de persoonlijke levenssfeer waar die op ieder ander vlak volstrekt taboe is?
Kerk en politiek zijn niet hetzelfde. Christelijke overtuiging en christelijke politiek evenmin. Dat waar je ten diepste van overtuigd bent, is niet altijd te realiseren, al helemaal niet in een seculariserende samenleving.
Maar het CDA heeft, net als de Kerken, niet alleen te maken met een seculariserende samenleving, maar met net zo’n sterke secularisering van binnenuit. We weten dat de doorsnee christen vrijwel dezelfde opvattingen heeft als de gemiddelde Nederlander. Kijkend naar onze verloederende samenleving moeten we constateren dat het zout rap zijn kracht verliest. Dat is onvermijdelijk als je losraakt van de Kerk, die het Lichaam van Christus is.
Dit proces was in feite de achtergrond van het samengaan van KVP, ARP en CHU, nu 35 jaar geleden. Sindsdien blijven gelovige christenen heftig discussiëren over de vraag waar de christelijke stem de meeste vrucht oplevert, bij het CDA, klein christelijk of elders?
Sommigen zweren bij instandhouding van de toch al kwijnende politieke invloed, vertaald in zetels. Anderen wijzen op de makke van het interne compromis, zoals in het voorbeeld van het kostwinnerschap, terwijl het politieke compromis nog gesloten moet worden. Is dat dan, tegen de achtergrond van verdampend christendom, nog christelijke politiek te noemen?
Want laten we wel wezen: bij de verkiezingen van 2006 was het CDA warm voorstander van fiscale dwang om de thuisblijvende ouder uit kostwinnersgezinnen de arbeidsmarkt op te jagen. Toen toenmalig jongerenbisschop Everard de Jong verklaarde dat het gezin daarom bij klein christelijk beter af was, was de wereld te klein.
Wie kijkt naar argumentatie achter en de verwoording van het huidige kostwinnerstandpunt ziet het interne compromis dat het CDA al 35 jaar van zijn getuigende kracht berooft. Dat is een realiteit die we onder ogen moeten zien, net als die van lege kerken.
