“Ik wil een knuffel! Een KNUFFEL. Een KNUFFEEEEEEEEL!”

Aan het woord is mijn immer vrolijke negenjarige dochter. Ik schrijf immer vrolijk, want zo gaat ze door de wereld: lachend, liefdevol en levensblij. Echt een stukje hemel in ons huis. Maar natuurlijk heeft ze ook wel haar lastige momenten, en dit is er één van.

Aanleiding is een partijtje zeeslag: zij was aan de winnende hand, tot grote broer achter haar ging zitten en de positie van haar schepen met gebaren doorseinde naar grote zus. Resultaat: zij verloor alsnog. Ontplofte. En kwam bij mij haar beklag doen.

Begrip tonen

Ik leef eerst met haar mee (“Arme meid, dat is echt niet leuk voor je”), ontmantel de boosheid door het onderliggende gevoel te benoemen (“Je voelt je verraden; dat had je van je broer niet verwacht”), laat haar nog even fulmineren (“Een rotstreek, inderdaad”) en help vervolgens te relativeren (“Het is gelukkig maar een spel”) en de situatie vanuit een andere invalshoek te bekijken (“Als je zus moest valsspelen om van jou te winnen, dan ben jij toch echt wel goed”). Geheel volgens het boekje.

Dat volstaat helaas niet om haar tot rust te brengen: ze blijft boos en schreeuwt allerlei verwensingen door het huis. Ik probeer haar boosheid op te vangen door nog meer begrip te tonen, nog meer te relativeren en allerlei alternatieve bezigheden te suggereren, maar vang bot. Uiteindelijk krijg ik het op mijn heupen, en stuur ik haar naar haar kamer. “Nee!” klinkt het resoluut. Ze gaat met gestrekte armen voor me staan. En eist een knuffel. Een KNUFFEL. Een KNUFFEEEEEEEEL!

Dat is op dat moment wel het laatste waar ik zin in heb. Ik ben er ook niet toe in staat: om een knuffel te geven moet ik ontspannen zijn. Op dat moment ben ik echter gefrustreerd, en wil ik wat rust om weer tot mezelf te komen. Bovendien lijkt het opvoedkundig helemaal fout, zo’n kind dat het hele huis op stelten zet belonen met een knuffel.

Toch is haar reactie zo gek nog niet. De toon is dan wel verkeerd, maar met haar verzoek geeft ze aan dat ze ondanks haar dwarse gedrag met mij verbonden wil blijven. En zet ze tegelijk de eerste stap in mijn richting. Niet slecht voor een negenjarige…

Stukje hemel op aarde

Want in de tuin van Eden bijvoorbeeld ging het wel even anders! Toen Adam en Eva het te bont hadden gemaakt, verstopten ze zich tussen de bomen en probeerden met vijgenbladeren hun zondigheid te bedekken. God moest zelf naar ze op zoek, en toen Hij ze uiteindelijk vond, stonden ze daar niet met gestrekte armen, vragend om een knuffel… Hoe anders was het verhaal van de mensheid misschien geweest als ze dat wél hadden gedaan!

Met die gedachte voor ogen schuif ik mijn frustratie opzij. Mijn dametje krijgt alsnog de gevraagde knuffel. Als bevestiging dat mijn liefde voor haar nog intact is en wel wat gefulmineer kan verdragen. Als erkenning voor haar onhandige poging om het weer goed te maken. En omdat ook ik het nodig heb om verbonden te blijven met dat stukje hemel op aarde.

Nathalie De Clerck is tolk, vertaalster, single- en relatiecoach, echtgenote, en moeder van vier kinderen en twee pleegkinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.