Er zijn twee mogelijkheden: de AK-partij van zittend president Erdogan vormt samen met de seculieren een regering. Maar het gruwelijkste scenario is ook mogelijk: de AK-partij gaat in zee met de nationalisten van de MHP van Devlet Bahcoli.
Er zijn verschillen en overeenkomsten tussen de AK-partij en de MHP. Maar grosso modo gaat het uiteindelijk niet om fijnzinnige verdraagzame partijen, die de toets van de Verlichting kunnen doorstaan.
De AK-partij is in de eerste plaats religieus-islamitisch, maar al lang geen CDA-variant van de islam meer, wat sommige westerse politici in het verleden dachten en hoopten. Het smaakt (steeds) meer naar Saoedi-Arabië. Het nationalisme komt bij de AK-partij na Allah op een goede tweede plaats. Een gevaarlijke mix dus van religieus extremisme en Turks nationalisme.
Bij de MHP is de volgorde precies andersom. Turks nationalisme is de hoofdmoot. In het verleden hebben leden en sympathisanten van deze partij in naam van hun nationalisme fors geweld gebruikt tegen linkse groepen in de samenleving. Maar Bahceli en de leden van de partij gaan ook graag naar de moskee en maken dagelijks een paar keer een duikeling richting Mekka.
Wat kan de wereld van een coalitie tussen de AK-partij en de MHP verwachten? In ieder geval weinig goeds. De strijd tussen de Koerden en het Turkse leger zal ongetwijfeld weer oplaaien. De enige reden voor de Koerden om de wapenstilstand nog niet te breken, is dat de PKK op dit moment heel veel manschappen en wapens nodig heeft om in Syrië tegen Islamitische Staat te vechten.
Een andere reden waarom de Koerden wellicht niet weer meteen gaan vechten is het feit dat hun leider Ocalan de vredesbesprekingen met de Turken voert. Een leider die gevangen is, kan niet in alle vrijheid met de vijand over vrede praten. Hij wordt al ruim tien jaar door Erdogan misleid, misbruikt en gebruikt. Er is op papier sprake van vredesbesprekingen, maar in de praktijk hebben deze tot niets geleid.
Het wordt tijd dat de Koerden niet meer Ocalan vanuit de gevangenis de besprekingen laten voeren, maar een delegatie Koerden in bijvoorbeeld in Oslo, zoals paar jaar geleden het geval was. Bevrijd Ocalan van deze onmogelijk opdracht! Praten over vrede en verdraagzaamheid vanuit een bijna decennia lang eenzame detentie kan niet tot een goed einde leiden. Koerden dienen in dit geval de besprekingen tussen het apartheidsregime in Zuid-Afrika en Mandela als voorbeeld te nemen.
Niet alleen de Koerden komen in aanvaring met een regering van de AK-partij en de MHP. Ook andere etnische en religieuze groepen zullen de onvriendelijke islamitische en Turkse nationalistische hand voelen. Zo zullen de christelijke Armeniërs, Assyriërs en Grieken weinig genegenheid van de nieuwe regering mogen verwachten. Van erkenning van de Assyrische en Armeense genocide is dan ook geen sprake.
Het teruggeven van de Armeense en Griekse kerken zal weer tot nader order uitgesteld worden en het renoveren van de Assyrische dorpen zal de agenda in Ankara niet eens bereiken. Ook zullen de Assyriërs de duizenden hectares land niet meer terug krijgen. De staat heeft namelijk grote stukken land van hen geconfisqueerd.
De Europese Unie kan haar borst nat maken. De Turkse regering zal nog meer dan ooit weinig flexibiliteit tonen in de onderhandelingen over een eventuele lidmaatschap. Deze besprekingen zijn trouwens al een enige tijd terecht tot niets verworden. Zowel in Turkije als in de EU is er weinig animo voor.
Er zijn nog maar een paar buitenaardse naïevelingen onder ons, zoals Lagendijk van GroenLinks, die nog steeds een geloof belijden zonder een Bijbel. Zij blijven zich dan ook nog steeds blind staren richting de kruidige kebab en de döner in de nabijheid van de Bosporus.
Abraham beth Arsan is freelance journalist.
