Christenen worden al sinds het allereerste begin van het geloof vervolgd, en zullen dat altijd blijven. Maar zo paradoxaal als het mag zijn, dankzij het getuigenis van de martelaren heeft het christendom zich ook uitgebreid. Hoewel ze tegenwoordig niet voor de leeuwen worden gegooid, worden sommigen zwaar gestraft voor het bezitten van een Bijbel in Saoedi-Arabië (zelfs terechtgesteld in Noord-Korea), of gekruisigd door Islamitische Staat in Syrië en Irak. Hun verhalen verdienen het verteld te worden.
Het is moeilijk te schatten hoeveel christenen er in vroegere eeuwen omkwamen, maar de absolute aantallen in onze tijd zijn veel groter. Emeritus-paus Benedictus XVI verklaarde in 2010 terecht dat christenen vandaag de meest vervolgde geloofsgroep zijn, en paus Franciscus noemt dat feit ook vaak.
Dit is niet alleen een recent fenomeen. In 1860 vielen moslims in Damascus christenen aan, vermoordden tienduizenden burgers en vernietigden honderden christelijke dorpen en kerken. De Pauselijke Staat en westerse consulaten begonnen meteen aan te dringen op actie om het christendom in de Levant te redden. Intussen grepen de westerse machten in (vooral Frankrijk en Groot-Brittannië, maar ook Rusland) en dreigden de Ottomaanse sultan met sancties als hij niet onmiddellijk aan de slachtingen een einde maakte. Oorlogsschepen beschoten de oostelijke Middellandse Zee en de slachtingen stopten binnen een week.
In contrast hiermee was de reactie van het Westen toen 21 koptische christenen dit jaar aan de kust van Libië werden onthoofd, beschamend, maar niet verrassend. Het Witte Huis en het Élysée veroordeelden het geweld en de misdaden tegen onschuldigen. Maar geen van beide benoemde expliciet dat de moordenaars islamitische extremisten waren en de slachtoffers eenvoudige arbeiders, enkel vermoord omdat ze christenen waren. De islamisten zelf publiceerden een video waarin zij er geen probleem mee hadden hun gevangenen als koptisch-orthodox te identificeren.
Na de slachting kondigde de Egyptische staat (die wellicht zijn verbondenheid aan het verleggen is van Amerika naar orthodox Rusland) drie dagen van nationale rouw af en bombardeerde de posities van de terreurgroep in Libië. Egyptes president beloofde dat er een kerk zou worden gebouwd ter gedachtenis van de martelaren in het gouvernement van Minya, het thuisland van de slachtoffers.
Intussen werd in het Westen, alhoewel 3,5 miljoen mensen onder wie vijftig staatshoofden in Frankrijk de straat opgingen in solidariteit met de Charlie Hebdo-slachtoffers, géén grote bijeenkomst georganiseerd voor de Libische martelaren, en heel weinig politieke of religieuze leiders drukten zelfs maar solidariteit uit met de vervolgde christenen.
Het seculiere, egalitaire Westen ontkent zijn christelijke verleden en erfgoed, terwijl het zichzelf ervan probeert te overtuigen dat vrijheid ‘vrijheid van christelijke elementen’ betekent. Tekens van ontkerstening zijn duidelijk in het alledaagse leven, of het nou het verbieden van het in het openbaar dragen van het kruis is, of het uitsluiten van christelijke stemmen uit het publieke domein – in de naam van tolerantie – of zelfs het bekritiseren van LGBTQ-activiteiten en de politieke islam tot hate speech bestempelen. Dit kan niet doorgaan, tenzij het Westen de bedoeling heeft zelfmoord te plegen.
De periode na de Tweede Wereldoorlog heeft West-Europa welvaart gebracht, die leidde tot de afname van geboortecijfers en een stijgende vraag naar goedkope arbeidskrachten. De consequente liberalisering van immigratiebeleid en inspanningen richting gezinshereniging leidden tot een sterke toename van het aantal islamitische arbeiders in West-Europa – veel meer dan in Noord-Amerika.
Huidige demografische trends laten zien dat moslims binnen een paar decennia in veel Europese steden een meerderheid van de jonge mensen kunnen worden. De identiteitscrisis en secularisatie onder mensen van christelijke afkomst (vooral protestants) maakt de zaak zelfs nog moeilijker en politieke partijen gedragen zich op manieren waarvan ze denken dat die het aantal stemmen van moslims zullen maximaliseren.
Olierijke Arabische koninkrijken leveren de middelen om de macht van de islamitische lobby te doen toenemen in het onderwijs en het binnen- en buitenlands beleid van EU-lidstaten. Megamoskeeën worden gebouwd in grote Europese steden, islamitische gebedsruimtes toegestaan in staatsinstellingen en ‘islamofobie’ wordt gecriminaliseerd, wat het moeilijker maakt je uit te spreken tegen de woorden en daden van radicale moslims.
Intussen beelden de grotendeels linksige media moslims af als slachtoffers van oorlogen en kolonisatie, en christenen (in het bijzonder traditionele christelijke instituten als de katholieke Kerk) worden geportretteerd als moordenaars die verantwoordelijk zijn voor de Kruistochten, de Spaanse Inquisitie, gewelddadige kerstening van de oorspronkelijke Amerikanen en oorlogen die Europa decennialang verwoestten.
Europese christenen reageren niet, zelfs niet als de waarheid aan hun kant staat. Wanneer heb je voor het laatst gehoord over de vele historische aanvallen van moslims tegen het Westen? De huidige christelijke slachtoffers worden nooit christen genoemd, tenzij ze rebelleren tegen gezag en hiërarchie. Met de hulp van de progressieve media monopoliseren ‘seksuele minderheden’ de publieke opinie en leiden de aandacht af van aanvallen op christenen in Pakistan, Egypte, Nigeria en elders.
Dit zijn maar enkele van de vele redenen waarom islamitische immigranten van de tweede generatie niet gemakkelijk in westerse samenlevingen geïntegreerd worden en waarom een aardig aantal van hen geradicaliseerd wordt door extremistische islamitische predikers die, in tegenstelling tot christenen, werkelijk haat prediken.
West-Europeanen en Amerikanen moeten veel meer spreken over de slachtoffers uit het verleden van niet-christelijke (nazi- en communistische) dictaturen, om de seculiere verhaallijn tegen te spreken. Ze zouden ook meer solidariteit moeten tonen met christenen die nu worden onderdrukt (Asia Bibi, Meriam Ibrahim enzovoort), terwijl de christelijke media voortdurend de vele mensen wereldwijd in het vizier moeten houden die tegen dagelijkse moeilijkheden of zelfs de dood aanlopen als zij christen willen blijven of worden.
Van het huidige Westen, post-christelijk als het wellicht hoopt te zijn, kan niet waarlijk worden gezegd dat het mensenrechten beschermt totdat dit het recht van mensen garandeert om hun geloof vrijelijk te beleven. Diegenen van ons die in Europa leven falen in deze taak, en we zien ook Amerikaanse staten zoals Indiana die niet in staat zijn het christelijk recht op geweten te verdedigen. Het is een rare tijd als repressie en discriminatie in Saoedi-Arabië er niet toe doen, maar Indiana’s potentiële onderdrukking van homo’s dat wel deed.
De Oude en de Nieuwe Wereld moeten wakker worden want islamisten kunnen de onthoofdingen in Libië herhalen in de straten van Londen en Parijs, of zelfs in Noord-Amerika. Wie blijft er dan over om solidair te zijn met de vervolgde christenen van het Westen?
Youssef Fakhouri, wiens familie Libanon ontvluchtte om gedwongen bekering te voorkomen, probeert actief het christelijk erfgoed in het Westen te bewaren. Hij woont momenteel in Boedapest.
