Medisch personeel van een ziekenhuis in Margate nam in 2011 een niet-reanimatieverklaring op in het medisch dossier van Andrew Waters. Als redenen werden daarbij onder meer genoemd dat de man “Downsyndroom” en “leermoeilijkheden” had.
Noch Waters’ familieleden, noch zijn verzorgers waren op de hoogte van de verklaring. Pas nadat hij een tweede keer opgenomen en ontslagen was geweest, kwam een wijkverpleegkundige er achter en trok bij het ziekenhuis aan de bel. Nadat de artsen bij hun besluit bleven, ondernam Waters’ broer Michael namens hem juridische stappen.
Andrew Waters werd in augustus 2011 opgenomen vanwege dementie-gerelateerde problemen. Zonder vooraf met zijn familie overlegd te hebben, besloot de staf dat hij niet gereanimeerd zou moeten worden als hij hart- of ademhalingsproblemen zou krijgen.
Als redenen werden in de verklaring opgenomen: “Downsyndroom, niet in staat te slikken (voeding door middel van PEG-sonde), aan bed gekluisterd, leermoeilijkheden.” Ook stond het document dat Waters’ naasten niet beschikbaar waren voor consultatie, hoewel hij tijdens zijn opname dagelijks bezoek kreeg van familie.
Bij een tweede opname, kort na de eerste, gaven de artsen opnieuw zonder contact met de familie een niet-reanimatieverklaring af.
Andrews broer Michael noemde het volgens The Guardian “gewoon totaal onacceptabel” dat er zonder raadpleging van familie of verzorgers tot het besluit was overgegaan. “Niemand heeft het recht zo’n beslissing op zo’n onwaardige manier te nemen… om die redenen neer te schrijven.”
Het uiteindelijke besluit over reanimatie ligt volgens The Guardian bij de dokter, maar deze is wettelijk verplicht met de patiënt of zijn familie te overleggen en de redenen voor zijn besluit te geven.
