“Wie is religieus, wie niet?” De vraag, die als kop gekozen werd boven het recente trendrapport over religiositeit in Nederland van het CBS, klinkt eerder filosofisch dan statistisch.
Blijkbaar lukt het onze kerken onvoldoende om jongeren een helder en aansprekend verhaal te vertellen. Om duidelijkheid vragen ze, en op zich zou ook onze geloofstraditie toch in staat moeten zijn hen dat te geven.
Bevreemding en herkenning ervoer ik, toen ik afgelopen week in ons archief de allereerste editie van Katholiek Nieuwsblad opzocht. Datum: 4 oktober 1983.
“Het heeft iets ironisch: als hoofdredacteur van The New York Review of Books maakte ik een themanummer over #MeToo-daders die niet door justitie maar wel door sociale media zijn veroordeeld. En nu sta ik zelf aan de schandpaal.” Aldus Ian Buruma onlangs in Vrij Nederland.
Wanneer je de open brief van VVD-fractieleider Klaas Dijkhoff aan kardinaal Eijk leest, snap je gelijk waarom het vertrouwen in onze regeringspartijen momenteel zo bedroevend laag is. Is dit nu het niveau van de politici en volksvertegenwoordigers die zo hoog in de Haagse boom zitten?
Dat onze mediaconsumptie iets met ons wereldbeeld doet, spreekt voor zich. Wie zich constant in vette krantenkoppen toe laat schreeuwen over moorden en branden, wordt vanzelf angstiger.
Het is vaak ergerlijk, maar een belangrijke les die paus Franciscus uitentreuren herhaalt: kijk niet naar mij, neem zelf je verantwoordelijkheid. Nu zei hij het tegen journalisten, in reactie op de aantijgingen van oud-nuntius Carlo Maria Viganò aan zijn adres.
Studenten lijden steeds vaker aan psychische problemen, zo concludeerde de Volkskrant deze week op basis van een rondgang langs studenten-huisartsen aan Nederlandse universiteiten.
