Zetten we als Nederlandse katholieken in op contact met buitenstaanders door onze katholieke eigenheid af te vlakken? Of zetten we in op die eigenheid, waardoor we soms mensen afstoten? Buitenlandse katholieken in ons land tonen ons een derde weg.
In de Week van het leven vraagt het Platform Zorg voor Leven aan Nederland om de ogen te openen voor het ongeboren leven. Vijf leiders van de organiserende partijen – onder wie Carla Dik-Faber (ChristenUnie) en Kees van der Staaij (SGP) – breken een lans voor een nieuw, open gesprek…
Er valt het nodige op het katholiek onderwijs in Nederland aan te merken. Tegelijkertijd zijn er wel degelijk katholieke scholen te vinden die gestalte geven aan de visie van het Tweede Vaticaans Concilie.
Psychisch kwetsbare mensen lopen niet zelden verloren in de zorgbureaucratie. Zij verdienen niet alleen betere steun van instanties, maar ook van hun omgeving.
Siriz ligt onder vuur: de organisatie zou niet neutraal zijn in haar hulpverlening aan ongewenst zwangere vrouwen. Dat beeld is echter eenzijdig en foutief, en het is onverteerbaar dat op grond daarvan haar subsidie op het spel wordt gezet.
Het toekomstvisioen dat kardinaal Eijk in De Gelderlander liet optekenen was niet rooskleurig. De Kerk in het aartsbisdom gaat hard achteruit; over tien jaar zullen nog maar tien tot vijftien kerken regelmatig Eucharistievieringen hebben. Het kwam hem op veel kritiek te staan. Maar waarom prijst niemand Eijks realisme?
