Psychisch kwetsbare mensen lopen niet zelden verloren in de zorgbureaucratie. Zij verdienen niet alleen betere steun van instanties, maar ook van hun omgeving.
“Wie is religieus, wie niet?” De vraag, die als kop gekozen werd boven het recente trendrapport over religiositeit in Nederland van het CBS, klinkt eerder filosofisch dan statistisch.
Blijkbaar lukt het onze kerken onvoldoende om jongeren een helder en aansprekend verhaal te vertellen. Om duidelijkheid vragen ze, en op zich zou ook onze geloofstraditie toch in staat moeten zijn hen dat te geven.
Bevreemding en herkenning ervoer ik, toen ik afgelopen week in ons archief de allereerste editie van Katholiek Nieuwsblad opzocht. Datum: 4 oktober 1983.
Siriz ligt onder vuur: de organisatie zou niet neutraal zijn in haar hulpverlening aan ongewenst zwangere vrouwen. Dat beeld is echter eenzijdig en foutief, en het is onverteerbaar dat op grond daarvan haar subsidie op het spel wordt gezet.
“Het heeft iets ironisch: als hoofdredacteur van The New York Review of Books maakte ik een themanummer over #MeToo-daders die niet door justitie maar wel door sociale media zijn veroordeeld. En nu sta ik zelf aan de schandpaal.” Aldus Ian Buruma onlangs in Vrij Nederland.
