Bénédictions de la Mer – zeewijdingen – zijn er op tal van plaatsen langs de Franse kust. De beroemdste is die in Saintes-Maries-de-la-Mer in de Camargue. Maar heel wat dichterbij, op vier uur rijden van Utrecht, kun je zoiets ook meemaken.

Audresselles, een vissersdorp aan de Noord-Franse Opaalkust, ligt er wat slaperig bij. Van enige activiteit rond de processie de volgende dag valt niets te bespeuren. Vreemd, in zo’n plaatsje met net zeshonderd inwoners zou je dan toch wat meer reuring verwachten.

De Église Saint-Jean-Baptiste ligt wat hoger, net buiten het dorp, een paar honderd meter van de zee. De plaquette met gesneuvelden in de Eerste Wereldoorlog telt 27 namen. Verbijsterend veel voor zo’n klein dorp. Ook hier geen teken van leven, tot Cécile Malfoy binnenloopt voor een kaarsje en een gebed. Zij vertelt in het kort wat er een dag later zoal staat te gebeuren.

Twee vriendelijke dames in de mairie – het gemeentehuis – verstrekken het telefoonnummer van de afwezige burgemeester Antoine Benoît en raden aan vooral ook met buurvrouw Anne Cogez te gaan praten:  “Zij is de bedeau [een soort koster] en kan jullie alles tot in detail vertellen.”

Een telefoontje met de burgemeester levert niet veel op. Hij verwijst naar de pastoor en de Plaisanciers, een soort vriendenkring die zich inzet voor het in de vaart houden van de nog bestaande flobarts, de traditionele vissersboten van de Opaalkust. Het ontwerp gaat terug tot de drakars van de Vikingen. Dankzij de vlakke bodem konden paarden ze makkelijk het strand op trekken.

De Mariadevotie in Boulogne en de wijdere omgeving – waartoe Audresselles ook behoort – voert terug naar een legende die vertelt dat er in de zevende eeuw een bootje zonder zeil of bemanning aanspoelde. Aan boord stond een houten beeldje van Maria met het kindje Jezus. Het kapelletje dat men bouwde, werd een populaire pelgrimsplaats, een van de oudste devoties tot Onze-Lieve-Vrouw.

In 1590 verdween het beeldje spoorloos. Het nieuwe, een cadeautje van de koning, ging tijdens de Franse Revolutie door brand verloren. Een oplettende gelovige wist een stukje van de rechterhand te redden. Dat zit nu onder een glasplaatje in een handvormige reliekschrijn in de Onze-Lieve-Vrouwebasiliek van Boulogne.

In de kerk versiert Anne Cogez met haar vriendin Regine Tourret de kerkdeur en het altaar met bloemen. Het Mariabeeld dat meegaat in de processie staat omringd door gladiolen al klaar.

“Het is voor ons dorp nog steeds een belangrijke traditie, eeuwenoud. Straks zit de kerk helemaal vol. Maar er is wel veel veranderd. De pastoor gaat niet meer in een flobart de zee op om de kransen die de vissersvrouwen van stro en bloemen hebben gemaakt in de golven te gooien. Veel vissersvrouwen zijn er trouwens niet meer. Een handjevol mannen werkt op de vissersboten uit Boulogne.”

Vrolijke sfeer

Om half drie spoort abbé Hugues Derycke, pastoor van de Notre Dame des Flots-parochie, iedereen die voor de kerk staat aan om binnen te komen: hij wil beginnen met de Mis. Het volgende uur hangt daar een bijzonder vrolijke sfeer. In de voorste banken vrouwen in hun eenvoudige, witte omslagdoeken, ernaast de dragers in blauwe kielen.

De jeugd, meisjes links in traditionele kleding en de jongens rechts in gestreepte shirtjes, let niet erg op. Een vrouwenkoortje zingt Marialiederen. Het was een familiefeestje met La Vierge des Flots, de Maagd van de Golven, zegt iemand na afloop.

Voor de processie op weg gaat voor de twee kilometer lange tocht door het dorp zegent pastoor Derycke de twintig flobarts en andere bootjes en hun bemanningen. Hij krijgt daarbij hulp van diaken Amboise. Beiden worden vergezeld door koorknapen met kleine jerrycans vol wijwater, genoeg voor de hele route.

Op het strand sjort Derycke zijn albe omhoog tot boven de knie en schopt hij zijn sandalen uit. Er komen een paar gebruinde benen in een korte spijkerbroek tevoorschijn. Met een riem voorkomt hij dat alles afzakt. Hij zegent het prachtige boeket dat de vrouwen hebben meegedragen en loopt ermee naar de zee.

Halverwege krijgt hij een paar tieners bij hun surfplanken in het oog. Hij praat even met ze en geeft ze het boeket. De twee lopen de branding in terwijl de pastoor bezorgd een paar keer: “Niet te ver!” roept. Met de bloemenworp in zee komt de Bénédiction de la Mer ten einde.