Ze gebruikte nooit haar meisjesnaam, waarschijnlijk omdat ze een telg was uit een van de bekendste families van Nederland: Brenninkmeijer, verbonden aan winkelketen C&A. Woensdag overleed Inge Faure.

Het niet gebruiken van haar meisjesnaam liet zien dat ze niet schermde met haar achtergrond. Ze was vooral dienstbaar, dienstbaar aan de doelen die ze belangrijk vond in haar leven: het ongeboren leven en de katholieke pers. En wellicht nog andere doelen die buiten mijn gezichtsveld zijn gebleven, want ze sprak niet over wat ze elders deed.

Inge Faure, geboren in 1930, was penningmeester van de VBOK, de Vereniging ter Bescherming van het Ongeboren Leven, toen ik haar halverwege de jaren tachtig leerde kennen. De VBOK had een aanvraag ingediend bij mijn werkgever Stichting Getuigenis van Gods Liefde en zij was woordvoerder bij de mondelinge toelichting waar voorzitter Piet Derksen om had gevraagd. Het ging om een soort zwangerschapskalender met foto’s, waar de stichting graag financieel aan meewerkte.

Een extra miljoen?

Piet Derksen had de gewoonte om verantwoordelijken van projecten te vragen wat ze zouden doen met een (extra) miljoen gulden, om te zien welke toekomstvisie hen dreef. In al die jaren waren er maar twee personen die aangaven dat ze geen extra geld nodig hadden: een priester uit Colombia en Inge Faure. “We kunnen beter organisch groeien dan eenmalig zoveel geld ontvangen”, vond ze, “want daarna moeten we weer bezuinigen.¨

Kort daarna trad ik tijdelijk toe tot het bestuur van Katholiek Nieuwsblad en leerde Inge echt kennen. Ze was vooral wijs: geen onnodige risico´s lopen, geen domme dingen doen. Haar vragen gingen in dezelfde richting: hebben we daar en daar wel rekening mee gehouden?

Haar grootste talent uitte ze buiten de vergaderingen om, buiten de spotlights. Bijvoorbeeld een half uur omrijden om een ander bestuurslid thuis af te zetten, terwijl ze zelf nog anderhalf uur moest rijden om thuis te komen.

Ook was zij de aangewezen persoon om te bemiddelen bij frictie tussen twee personen of partijen. Dan luisterde ze naar beide kanten zonder te oordelen en kwam ze met kleine stapjes om het conflict op te lossen. Veel tijd besteedde ze ook aan de rouwverwerking van toenmalig directrice Afra Cools. Er was begrip en meeleven, want beiden hadden een veel oudere echtgenoot getrouwd.

Een dienstbaar leven

Eenmaal ben ik bij haar thuis geweest in Brasschaat voor een etentje met het bestuur. Via een lange oprijlaan kwamen we bij het huis. In de ruime garage waren koks bezig de maaltijd voor te bereiden, die de kelners later met witte handschoenen opdienden; een voor mij ongekende rijkdom. Even zag ik iets van de andere Inge, waar ze nooit over sprak, laat staan over opschepte.

Dat tekende haar levenshouding: geen aandacht krijgen, maar aandacht geven. “Alles voor de goede zaak, voor Onze-Lieve-Heer”, was haar motto. Die Lieve Heer heet haar nu welkom na een lang en dienstbaar leven.