Op oudejaarsochtend om 9.34 uur is emeritus-paus Benedictus XVI op 95-jarige leeftijd overleden. De katholieke wereld gedenkt een in vele opzichten unieke paus.
“Ik ben slechts een pelgrim die start aan de laatste fase van zijn pelgrimage op aarde.” Met die woorden kondigde paus Benedictus op 11 februari 2013 zijn aftreden als paus aan – een unicum; hij was de eerste paus in 600 jaar die terugtrad.
Hij was toen 85 jaar, oogde moe en broos; niemand vermoedde destijds dat die ‘laatste fase’ in zijn aardse pelgrimage nog bijna tien jaar zou duren – ja, dat hij langer de unieke titel ‘emeritus-paus’ zou dragen dan hij ooit gewoon ‘paus’ had geheten.
“Hij had niet het charisma van zijn voorganger of opvolger, maar misschien maakte hem dat juist zo uniek: dat hij weldegelijk vele harten wist te raken met een oprecht bescheiden uitstraling”
Tweet dit!
Nu zijn aardse pelgrimage er toch echt op zit, gedenkt de katholieke wereld een in vele opzichten unieke paus in onze moderne wereld.
Niet enkel in zijn aftreden was hij uniek. Hij was, kun je met recht zeggen, de eerste paus van het digitale tijdperk, de eerste paus met een eigen Twitter-account. Hij was de eerste paus uit Noordwest-Europa sinds ‘onze’ Adrianus VI.
Hij was de laatste paus (zo mogen we inmiddels wel aannemen) die nog persoonlijk deelgenomen had aan het Tweede Vaticaanse Concilie. De eerste paus sinds de Middeleeuwen die de tiara – de pauselijke kroon; symbool van diens macht – wegliet uit zijn wapen en in plaats daarvan een eenvoudigere bisschopsmijter koos.
Sommigen hebben hem wat al te lichtzinnig als ‘tussenpaus’ neergezet. Op het eerste gezicht is dat wel te begrijpen: Benedictus’ pontificaat (van 2005 tot 2013) zat ingeklemd tussen twee charismatische grootheden, die beiden ook langer op de zetel van Petrus zaten dan hij.
Joseph Ratzinger stond in de schaduw van beide grote pausen. Onder de mediagenieke Johannes Paulus II zat hij weliswaar al hoog in de Vaticaanse boom, maar hij had als prefect van de Congregatie voor de Geloofsleer de ondankbare taak van ‘doctrinaire waakhond’. En na zijn aftreden in 2013 koos hij er zelf voor zich terug te trekken in de schaduw, om zijn opvolger Franciscus niet voor de voeten te lopen.
Nee, hij had niet het charisma van zijn voorganger of opvolger. Hij had niet de grootse gebaren van Johannes Paulus II, noch de spontane, ronkende oneliners van Franciscus. Maar misschien maakte hem dat juist zo uniek: dat deze opperherder van dik een miljard katholieken weldegelijk vele harten wist te raken met een oprecht bescheiden uitstraling.
Bovendien was hij een wegbereider van het pontificaat van Franciscus, tegen wie hij door vriend en vijand te vaak – en ten onrechte – werd uitgespeeld. De twee hadden een diepe band van eerbied en gelovig vertrouwen over en weer; hun pontificaten zijn onmogelijk los te zien van elkaar.
Joseph Aloisius Ratzinger werd geboren in 1927 in het Beierse Marktl am Inn als zoon van een politieagent en een kokkin. Zoals alle Duitsers van zijn generatie, werd zijn jeugd onherroepelijk bepaald door de opkomst van het nationaalsocialisme. Later is vaak geprobeerd hem neer te zetten als ‘fout in (en voor) de oorlog’, maar al die pogingen bleken op leugens en laster gebaseerd.
Hij was nooit, zoals beweerd is, actief lid van de Hitlerjugend. Sterker nog, omdat hij weigerde vrijwillig lid te worden van de nazi-jeugdbeweging, moest hij het op het seminarie zonder studiefinanciering stellen. Tijdens de oorlog werd hij door het leger gedwongen aan het werk gezet bij de aanleg van tankbarrières in Oostenrijk en Hongarije, maar hij deserteerde in 1945 en was kort krijgsgevangene van de Amerikanen.
Na de oorlog hervatte hij zijn priesteropleiding in Freising en München en in 1951 werd hij met zijn broer Georg (1924-2020) priester gewijd. Hij was korte tijd parochiepriester, maar al in 1952 lonkte de academie opnieuw; Ratzinger startte als docent op het seminarie, om al snel carrière te maken aan de universiteiten van Müchen, Bonn, Münster en Tübingen.
Zijn intellectuele kwaliteiten vielen op: op uitnodiging van kardinaal Joseph Frings ging Ratzinger mee naar Rome voor het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965); hij was er peritus, zeg maar de theologische wingman van de Keulse kardinaal.
Inmiddels ook sleets geraakt is de opvatting dat Ratzinger als radicale vernieuwer naar het Concilie ging, om er als reactionaire scherpslijper weer vandaan te komen. Dat ‘frame’, zo stelde kerkhistoricus André Roes in 2020 in Katholiek Nieuwsblad, werd bedacht door Ratzingers liberale aartsrivaal Hans Küng (1928-2021).
“De media pikten dit beeld graag op”, schreef Roes, “en herhaalden het eindeloos: Küng gut, Ratzinger schlecht. Met de feiten heeft dit beeld niets te maken. Het denken van Ratzinger, als theoloog, bisschop, prefect en paus, is juist constant, het kent geen schokken of omslagen.”
Met diezelfde consistentie maakte Ratzinger na zijn academische loopbaan ook kerkelijk carrière: eerst als aartsbisschop van München (1977), in hetzelfde jaar reeds kardinaal. In 1981 haalde paus Johannes Paulus II hem – naar zou blijken definitief – naar Rome om prefect te worden van de Congregatie voor de Geloofsleer, een functie die hij tot 2005 bekleedde.
In dat jaar overleed paus Johannes Paulus II en werd Ratzinger tot zijn opvolger gekozen. Niet geheel onverwacht; hij gold al als hoogste in de Vaticaanse rang, leidde de uitvaart van Johannes Paulus. Toch ging er schokgolf door progressief Noordwest-Europa: hoe was het mogelijk, de ‘pantserkardinaal’, ‘Gods rottweiler’ op de zetel van Petrus?
Zelfs de scherpste critici zullen na verloop van tijd hebben moeten toegeven dat het reuze meeviel met het ‘reactionaire’ gehalte van deze paus, al waren er natuurlijk de nodige relletjes om vermeend ‘aartsconservatieve’ uitspraken van Benedictus.
Niet zelden waren het citaten die uit hun verband waren gerukt, verkeerd waren begrepen of hopeloos waren opgeblazen.
Na zijn terugtreden in 2013 schreef Katholiek Nieuwsblad dat Benedictus’ pausschap het beste omschreven kan worden als “het pontificaat van de uitgestoken handen”. Hij stak veel energie in het verbeteren van de relaties tussen katholieken en Joden, lutheranen, orthodoxen, anglicanen en met moslims.
Zijn ‘uitgestoken hand’ aan de moslimgemeenschap – de controversiële Regensburger rede uit 2006 – werd aanvankelijk niet als zodanig begrepen, maar was toch echt een uitdaging aan de islam om te komen tot dialoog en bezinning op geweld in naam van religie.
Die lijn van openheid zette hij door in 2007, toen hij uitdrukkelijk onder zijn eigen naam het eerste deel publiceerde van zijn trilogie Jezus van Nazareth, een biografie van Christus die uitnodigde tot gesprek.
“Zelfs de scherpste critici zullen na verloop van tijd hebben moeten toegeven dat het reuze meeviel met het ‘reactionaire’ gehalte van deze paus”
Tweet dit!
In datzelfde jaar schreef hij een brief aan alle Chinese katholieken in de hoop op een constructieve dialoog met het Chinese regime. Ook maakte hij een opening richting de traditionalistisch ingestelde katholieken door de viering van de tridentijnse ritus vrij te geven en te verheffen tot ‘buitengewone vorm’ van de ene Romeinse ritus. Ontheemde anglicanen kregen van hem een nieuwe thuis in de katholieke Kerk in de vorm van een zogeheten ‘ordinariaat’.
Benedictus kreeg lang niet op alle hoofdpijndossiers grip. Hij zette broodnodige stappen in de aanpak van seksueel misbruik in kerkelijke kring, sprak met slachtoffers en betuigde spijt. De zich opstapelende misbruikschandalen bleven echter hun schaduwen werpen op zijn pontificaat.
Hetzelfde geldt voor corruptie in de Romeinse curie; het laatste jaar van zijn pausschap werd ontluisterd door wat Vatileaks is gaan heten, een serie onthullingen over wanbeheer en schimmige transacties in het Vaticaanse bestuursorgaan.
Daarbij werd hij veelal niet eens zozeer geplaagd door wat hij feitelijk deed of naliet te doen. Hij trok vooral aan het kortste eind in de beeldvorming. Zijn verschijning riep bij velen scepsis en weerzin op, hij was geregeld mikpunt van hoon en spot, soms ook van regelrechte laster en fake news.
Tekenend voorbeeld van dat laatste is een korrelige foto die gretig op sociale media verspreid werd, waarop te zien zou zijn dat Ratzinger als jonge priester de Hitlergroet bracht. Het bleek een uitsnede te zijn; op de oorspronkelijke foto was te zien dat zijn andere arm ook opgeheven was, en dat hij dus een doodnormale priesterlijke zegen gaf.
Het is maar één van de vele voorbeelden, maar wel een veelzeggende. Van Joseph Ratzinger werd al te vaak maar een klein gedeelte getoond, en dan stond hij er zelden goed op. Maar wie het hele plaatje zag, zag wie hij echt was: allereerst priester, een man van geloof en een man die tal van zegeningen bracht.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
