Tijdens de algemene audiëntie van 5 oktober blikte paus Franciscus terug op zijn bezoek aan Georgië en Azerbeidzjan.
Beste broeders en zusters, goedemorgen!
Afgelopen weekend heb ik een apostolisch bezoek afgelegd in Georgië en Azerbeidzjan. Ik dank de Heer dat Hij me dit heeft toegestaan en druk opnieuw mijn erkentelijkheid uit aan de overheden en de religieuze leiders van deze twee landen.
In het bijzonder aan de patriarch van heel Georgië Ilia II – zijn getuigenis heeft mijn hart en mijn geest goed gedaan – en aan de sjeik van de moslims van de Kaukasus. Een broederlijk woord van dank aan de bisschoppen, de religieuzen en alle gelovigen die mij hun warme genegenheid hebben doen voelen.
Deze reis was het vervolg en de afronding van die naar Armenië in de maand juni. Op deze manier kon ik – dank aan God – het plan realiseren om alle drie de landen van de Kaukasus te bezoeken om de katholieke Kerk daar te bevestigen en de weg van deze volken richting vrede en broederschap aan te moedigen. Dat maakten ook de twee motto’s van deze laatste reis duidelijk: voor Georgië ‘Vrede zij met u’ en voor Azerbeidzjan ‘Wij zijn allen broeders’.
Beide landen hebben zeer oude historische, culturele en religieuze wortels, maar tegelijkertijd beleven ze een nieuwe fase: beiden vieren ze dit jaar namelijk 25 jaar onafhankelijkheid, want voor een groot deel van de twintigste eeuw vielen ze onder het regime van de Sovjet-Unie. En in deze fase lopen ze tegen diverse moeilijkheden aan op verschillende vlakken van het sociale leven.
De katholieke Kerk is geroepen om aanwezig te zijn, om nabij te zijn, vooral door middel van de liefdadigheid en het ondersteunen van het menselijke; en dat probeert ze te doen in samenwerking met de andere Kerken en christelijke gemeenschappen en in dialoog met de andere religieuze gemeenschappen, in de zekerheid dat God de Vader is van iedereen en dat wij broeders en zusters zijn.
In Georgië verloopt deze missie natuurlijk via de samenwerking met onze orthodoxe broeders, die de grote meerderheid van de bevolking vormen. Daarom was het een heel belangrijk teken dat, toen ik aankwam in Tbilisi, ik op het vliegveld werd ontvangen door zowel de president van de republiek, als ook door de eerbiedwaardige patriarch Ilia II.
De ontmoeting met hem die middag was ontroerend, net zoals het bezoek de dag erna aan de patriarchale kathedraal, waar de reliek van het onderkleed van Christus wordt vereerd, het symbool van de eenheid van de Kerk. Deze eenheid is gevormd door het bloed van vele martelaren van de verschillende christelijke overtuigingen.
Een van de gemeenschappen die het zwaarst op de proef is gesteld is de Assyrisch-Chaldeeuwse, waarmee ik in Tbilisi een intens moment van gebed heb beleefd voor de vrede in Syrië, Irak en heel het Midden-Oosten.
De Mis met de katholieke gelovigen van Georgië – Latijnse, Armeense en Assyrisch-Chaldeeuwse – werd gevierd op de gedachtenis van Sint Theresia van het Kind Jezus, patrones van de missie.
Zij herinnert ons eraan dat de ware missie nooit het proselitisme is, maar het zich aangetrokken voelen door Jezus, vertrekkend uit de krachtige eenheid met Hem in gebed, in aanbidding en in concrete liefdadigheid, die dienstbaarheid aan de aanwezige Jezus in de kleinsten van onze broeders.
En dat wat de religieuzen doen die ik in Tbilisi ontmoet heb, net zoals vervolgens in Bakoe: ze doen dat met het gebed en met de werken van barmhartigheid en ondersteuning. Ik heb hen bemoedigd om sterk te staan in het geloof, beschikbaar, moedig en hoopvol.
En dan zijn er de christelijke gezinnen: hoe kostbaar is hun aanwezigheid, hun ontvangst, begeleiding, onderscheiding en integratie in de gemeenschap!
Deze stijl van evangelische aanwezigheid als zaad van het Rijk van God is, waar mogelijk, nog noodzakelijker in Azerbeidzjan, waar de meerderheid van de bevolking moslim is en de katholieken maar met een paar honderd zijn. Maar met dank aan God hebben zij goede relaties met iedereen.
In het bijzonder onderhouden ze broederlijke banden met de orthodoxe christenen. Daarom hebben we in Bakoe, de hoofdstad van Azerbeidzjan, twee momenten beleefd die het geloof in de juiste verhouding weet te plaatsen: de Eucharistie en de interreligieuze ontmoeting. De Eucharistie met de kleine katholieke gemeenschap, waar de Geest de verschillende talen in harmonie met elkaar brengt en de kracht van de getuigenis geeft.
En deze eenheid in Christus belemmert niet, in tegendeel, het dwingt om de ontmoeting en de dialoog te zoeken met eenieder die gelooft in God, om samen een wereld op te bouwen die meer juist en broederlijk is.
In dit perspectief heb ik, in mijn toespraak tot de autoriteiten van Azerbeidzjan, de hoop uitgesproken dat er goede oplossingen kunnen worden gevonden voor de openstaande kwesties en dat alle volken van de Kaukasus in vrede en wederzijds respect mogen leven.
Moge God Armenië, Georgië en Azerbeidzjan zegenen, en de weg van zijn heilige pelgrimerende volk in deze landen begeleiden. (Vert. SvdB)
