“Als we op zomaar een dag niet meer hebben gedaan dan een beetje vreugde geven aan een naaste, dan is die dag niet verspild. Want we zijn erin geslaagd troost te geven aan een onsterfelijke ziel.”

Briljant was Contardo Ferrini. Tenminste, dat vonden de hoogleraren op de universiteit van het Italiaanse Pavia van hun student die twaalf talen beheerste en de Bijbel in de grondtaal las. Op zijn 21ste schreef Contardo zijn proefschrift over het stafrecht in het licht van de Griekse dichter Homerus.

Het was dan ook geen verrassing dat de jonge Italiaan naar de universiteit van Berlijn mocht om Romeins-Byzantijns recht te studeren. Blij zou hij naar huis schrijven hoe hij voor het eerst in het buitenland had gebiecht en nu pas echt de universaliteit van de katholieke Kerk besefte.

Gods plan

In de hoofdstad van het Duitse rijk, dat verre van vriendelijk voor het katholicisme was, bezon Contardo zich over Gods plan met hem. Moest hij priester worden, of trouwen, of misschien gewoon vrijgezel blijven? In elk geval moest hij God en zijn Kerk hier op aarde verdedigen. En dat deed hij dan ook: in Berlijn en later thuis in Italië, waar zijn ster rees tot hoogleraar aan de universiteit van Pavia.

Openlijk sprak hij tegen studenten en collega’s over God, ontkrachtte hij argumenten van ongelovigen en atheïsten dat wetenschap God zou uitsluiten. Geen dag zou hij de heilige Mis overslaan. Hij werd niet alleen lid van de derde- of lekenorde van de franciscanen, maar was ook actief in de Sociëteit van Saint Vincent de Paul, waar hij zijn vrije uren in dienst stelde van de armen.

Door Maria naar Jezus. “Als je de weg die naar het Hart van Jezus leidt zwaar en lang vindt, kijk dan naar het hart van de Moeder en je zult moed krijgen!” zo sprak hij. Het verhaal gaat dat hij eens was uitgenodigd voor een diner, maar het zo saai vond dat hij de andere gasten uitnodigde samen met hem de rozenkrans te bidden. Ook werd hij gekozen in de gemeenteraad van Milaan, waar hij zich inzette voor het behoud van het godsdienstonderwijs op de lagere scholen.

Gekweld door een hartkwaal vertrok hij in de herfst van 1902 naar zijn geboorteplaats Suna om uit te rusten. Daar werd hij op 17 oktober, 43 jaar oud, echter geveld door tyfus en ontmoette hij zijn Schepper. De Sunezen beschouwden hem meteen al heilig, de hoogleraren aan de universiteit van Pavia deden daar nog een schepje bovenop. Paus Pius XII ging iets minder ver en verklaarde Contardo Ferrini in 1947 als patroon van de universiteiten zalig.