“Ik hoor nog mijn vader huilen. De dag nadat mijn moeder overleed, tilde hij mij op en zei: ‘Kom kleine meid, geef je lieve moeder nog maar een dikke kus.’” Daarop drukte de kleine Thérèse van Lisieux zachtjes haar lippen tegen het koude voorhoofd. Tien maanden eerder zat Zélie bij de dokter. Ze was tegen een kast gevallen, haar borst bloedde en de wond wilde niet helen. Aanvankelijk besteedde ze er niet te veel aandacht aan. Uiteindelijk toch naar de dokter: “Je hebt borstkanker”, zei die.
En het begon allemaal zo mooi. Nietsvermoedend gingen twee jonge mensen van huis op weg naar hun werk. Halverwege de eeuwenoude stenen brug over de rivier de Sarthe in het Normandische Alençon zag Zélie de man van haar dromen. Ze wist meteen dat hij de ware Jacob was.
Deze Jacob, die eigenlijk Louis heette, was op zijn beurt diep onder de indruk van haar gracieuze verschijning. En zo vroegen beiden rond wie die ander wel kon zijn. Voor Louis Martin was dat gemakkelijk. Zijn moeder zat op naailes en liet Zélie daar nou ook zijn. Ze had al vaker gedacht of zij niet iets voor haar Louis zou zijn.
Het klikte meteen tussen de twee. Ze hadden ook zoveel gemeen. Beiden dachten eerder dat God hen riep voor het religieuze leven. Zélie stond echter weer snel buiten het klooster, want volgens moeder overste had ze lichamelijk te veel klachten en geen roeping bovendien.
“Thérèse over haar vader: 'Het voldoet om naar hem te kijken om te zien hoe heiligen bidden.'”
Louis zocht zijn geluk in het grote Sint-Bernardziekenhuis in de Zwitserse Alpen, daar waar de Sint-Bernardshonden gestrande reizigers helpen. De abt vond echter dat als je geen Latijn kende, je ook geen roeping had. Louis ging terug naar huis om Latijn te studeren. Nou, dat lukte dus niet, waarop hij horlogemaker werd en een winkel opende.
En zo zouden Louis en Zélie op 13 juli 1858 in het huwelijksbootje stappen. Ze kregen negen kinderen, van wie er vier jong overleden. De vijf overlevende dochters zouden later allemaal het religieuze leven omhelzen.
Zélie zei eens: “Ik wil heilig worden. Nou, dat valt nog niet mee. Er moet nog een hoop hout gekapt worden. Het zou beter zijn geweest als ik daar eerder aan was begonnen. Maar ja, beter laat dan nooit.” Marie merkte over haar moeder op: “De kralen van de rozenkrans verlaten nooit haar vingers.” En Thérèse over haar vader: “Het voldoet om naar hem te kijken om te zien hoe heiligen bidden.”
God riep Zélie op 28 augustus 1877, 45 jaar oud, naar huis. Louis volgde haar op 29 juli 1894, na een hartaanval op zijn zeventigste. Ze werden in 2015 door paus Franciscus als eerste echtpaar heiligverklaard.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.