“Het was laat en ik was moe, toen een of ander beest in mijn vinger beet.” De Colombiaanse María Cleofe Fajardo sprong uit bed en deed het licht aan. “Geen beest te zien. Mijn vinger was rood en deed veel pijn. Het was wel duidelijk dat er gif in zat. Ik probeerde dat met mijn andere hand er nog uit te drukken, maar ik was er gewoon te moe voor.

De volgende morgen zag mijn hand er niet best uit, maar ik besloot de natuur maar haar werk te laten doen. Naarmate de dagen verstreken zwol mijn vinger niet alleen op, maar hij werd ook zwart. En ik nog altijd geloven in de geneeskunst van moeder natuur.

Dokter raadplegen

Maar toen ook mijn hele hand donker en onbeweeglijk werd, besloot mijn familie dat het nu toch wel tijd was om een dokter te raadplegen. Die stuurde mij met spoed door naar het ziekenhuis in de stad Pasto, zo’n vijf uur rijden ver.

Het nieuws was niet best. Ik leed aan necrose en mijn hele onderarm moest geamputeerd worden. Vanwege de ernst van de situatie zou de operatie nog dezelfde dag plaatsvinden. Om negen uur ’s avonds maakten de zusters mij klaar voor de ingreep.

Twee uur later kwam de chirurg binnen. Hij had er nog eens over nagedacht en toen kwam het: ‘Jouw arm is te ver aangetast en hij moet er helemaal af!’ In mijn wanhoop schreeuwde ik: ‘Nee, asjeblieft niet, ik kan niet zonder mijn arm!’

Ik dacht meteen aan Madre Caridad Brader, de Zwitserse religieuze die een groot deel van haar leven in ons land onder de armen had gewerkt en daarvoor zelfs de congregatie van de zusters franciscanessen van de Onbevlekte Ontvangenis stichtte.

‘Genees mij!’

Weer alleen bad ik: ‘Madre Caridad, luister toch naar mij, genees mij, u hebt zovele mensen geholpen door uw voorspraak, waarom helpt u mij niet?’ Ik was nog niet klaar of ik hoorde in mijn rechteroor een stem zeggen: ‘Omdat je mij niets gevraagd hebt.’

Nog vuriger bad ik tot haar, tot er plots een religieuze binnenkwam met een kommetje in haar hand. Het was Madre Caridad zelf! In de kom zat geel water. Met een wattenstaafje maakte ze mijn arm schoon. Toen ik weer naar mijn hand keek, was die niet langer zwart en de pijn was weg.

Om zeker te zijn dat ik niet had gedroomd begon ik weer te schreeuwen, waarop artsen en verplegers de kamer binnenstormden. Madre Caridad was al weg. Huilend liet ik mijn arm en hand zien. Een arts vertelde dat hij niet in wonderen geloofde, maar ook hij was ‘genezen’.”

Maria Josefa Caridad Brader, die op 27 februari 1943 na 82 jaar naar haar Schepper terugkeerde, werd in 2003 door paus Johannes Paulus II zaligverklaard.