Na zo’n slordige twintig jaar mijn gezinsleven met u gedeeld te hebben via mijn columns, neem ik nu afscheid. Met pijn in het hart en een brok in de keel.

Op de eerste plaats bent u natuurlijk een beetje familie geworden. Wat zeg ik, een beetje? U bént familie. “Als God onze Vader is, dan zijn wij broer en zus”, is de tekst van een mooi kinderliedje. Bovendien heeft u ons leven in veel meer detail gevolgd dan heel wat biologische familieleden van ons die geen abonnement hebben op Katholiek Nieuwsblad.

‘Zeg eens wat leuks!’

Het schrijven van columns deed ik ook met plezier. Tenminste, als ik een idee had waaróver ik moest schrijven. Dat was nog wel eens een dingetje. Regelmatig zei ik tegen Edwin: “Ik moet een column schrijven, zeg eens wat leuks!”

Natuurlijk was een diepe stilte zijn antwoord, dus moest ik toch echt zelf nog eens goed nadenken. En om een beetje in de ‘vrolijke-column-stemming’ te komen, las ik ter inspiratie vaak een paar stukjes van Sylvia Witteman. Haar taalgebruik is echt knap en komisch, zonder dat ze het ingewikkeld maakt.

Herinneringen

Voor ons persoonlijk is het hebben van al die verhalen van twintig jaar gezinsleven natuurlijk net zo leuk als het hebben van fotoboeken van de kinderen. Van de eerste twaalf jaar is zelfs een selectie uitgegeven door Betsaida.

Veel gebeurtenissen herinner ik me ook doordat ik er ooit een column over geschreven heb. Als het leven een beetje rustiger wordt, ga ik nog eens genieten van die twintig gezinsjaren die op papier staan.

Waarom dan toch stoppen? Sowieso vliegen mijn kinderen langzaamaan het nest uit. Cecile gaat in Delft studeren, Chiara gaat net als haar zus ook een jaar met NET ministries op pad en evangeliseren in Ierland. Denise heeft nog twee jaar middelbare school te gaan.

Ach, ook dit alles zou nog heel wat stof tot schrijven opleveren, maar wat meer rek in het gezinsleven geeft mij ook meer kansen om vaker op missie te gaan.

Arbeiders zijn er weinig

Samen met anderen zetten we steeds meer evangelisatie-activiteiten op, waarbij we ook echt de randkerkelijken of niet-gelovigen proberen te bereiken. Met straatmissies, Alpha-cursussen, jongeren- en gezinswerk.

Er is zoveel te doen dat ik tijd tekort kom. En arbeiders zijn er weinig. Al moet ik zeggen dat áls we met een team iets organiseren heel veel lieve katholieken erg graag meehelpen.

Onverslaanbaar team

“De Kerk bestaat om te evangeliseren”, zei paus Paulus VI. Het is heel simpel: het belangrijkste waartoe we geroepen zijn in dit leven is mensen naar Christus brengen.

En mocht u zeggen: “Heel mooi, maar ik ben niet meer zo fit om mee de straat op te gaan of van alles op te zetten”, dan bent u net zo hard nodig. Want bij elke missie weten we dat we alles prima kunnen organiseren, behalve het belangrijkste: Gods zegen die de harten van de mensen raakt. Dat krijgen we enkel door gebed. Als u daarvoor bidt, zijn we samen een onverslaanbaar team!

Het afscheidsinterview met columniste Brechje Loenen leest u in editie 35 van Katholiek Nieuwsblad.