De scholen hier zijn alweer een tijdje dicht. Ik sta versteld van de leerkrachten en de ouders, die werkelijk alles uit de kast halen om het schooljaar niet verloren te laten gaan.
Ons team is vrij jong; voornamelijk mannen en vrouwen die zijn opgegroeid met het internet, die alle moderne mogelijkheden voor onderwijs weten te vinden en gebruiken. Namen van apps waar ik nog nooit van gehoord heb, vliegen me om de oren. Ik ben al blij als ik Zoom kan gebruiken. En ik verbaas me erover dat het internet niet overbelast raakt of de geest geeft.
Ik vind het elke keer weer een wonder dat een pratend gezicht van een collega op het scherm verschijnt en ik nog wat kan terugzeggen ook. De meeste kinderen lijken erg goed met de situatie om te kunnen gaan. Onze school staat bekend om de goede discipline en de kinderen leren graag. Er zijn er maar een paar die zich drukken.
Maar er is één klas die het niet goed maakt. Groep 8. Ze hadden zo uitgekeken naar hun excursie naar Washington, de musical en de Pomp and Circumstance met de diploma-uitreiking en alle versierselen die in Amerika gebruikelijk zijn.
Nu er al gefluisterd wordt dat de school waarschijnlijk niet meer opengaat dit jaar, worden sommige leerling een beetje wit rond de neus. Zij, die nog nooit iets hoefden in te leveren, missen straks iets heel belangrijks: het afscheid van hun lagere school. Sommige leerlingen worden er zelfs een beetje opstandig van – en dat is heel wat in gegoede kringen in Californië.
“Ik vraag me af wat onze jeugd straks doet zonder internet, als daar een virus in terechtkomt”
Tweet dit!
Een van de ouders vertelde mij dat een groepje bezig was een soort van manifest te schrijven: “Wat ons nu overkomen is…” Misschien halen ze er wel een advocaat bij om de regering aan te klagen.
Een grootouder hoorde ervan en liet via Skype een paar fotoboeken zien. De ene was het jaarboek van haar eigen universiteit uit 1973. Op de klassenfoto was een aantal figuren ingetekend, waar mensen hadden moeten staan. “Vietnam”, zei ze.
Toen haalde ze een nog ouder fotoboek tevoorschijn. Het had van dat perkamentpapier tussen de bladen en de foto’s hadden kartelrandjes. Op zwart papier was een groepsfoto ingeplakt met nog meer lege plekken. Het onderschrift was geschreven met zilverkleurige inkt. In sierlijke krullen stond er: De klas van 1945. Dat was het eindexamenjaar van haar vader. Toen zei oma tegen haar kleinkind: “En dit is jullie oorlog.”
Alles ging zo goed. Je hoefde maar iets aan te klikken op je scherm en in twee dagen later werd het thuisbezorgd, zelfs in het drukke verkeer van Los Angeles. Nu zijn bijna alleen de trucks van Amazon, UPS en de post nog over op de snelweg. Wat als dat straks ook allemaal wegvalt?
Ik heb zo’n gevoel dat de generaties van Vietnam en de Tweede Wereldoorlog, hun diepere trauma’s ten spijt, misschien toch beter af waren. Zij konden nog aardappels poten, sokken stoppen en brommers repareren. Ik vraag me af wat onze jeugd straks doet zonder internet, als daar een virus in terechtkomt.
Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Hij schrijft elke drie weken een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
