Een moeder van vier beschrijft hoe de coronacrisis haar gezin dichter bij elkaar én bij de Heer brengt.

Schoolloze week drie zit er bijna op, en intussen loopt het hier. Niet gesmeerd, want onverwachte plotwendingen en ruzietjes om niemendal blijven dagelijkse kost, maar de relatieve rust is weergekeerd.

Trager tempo

Stilaan wordt ook het positieve van de situatie duidelijk: het tragere tempo, de wekker die wat later mag, de nieuwe traditie van het gezelschapsspel op vrijdag, of nog het feit dat papa nu ook kan helpen met rekenvraagstukken.

Zelf vind ik in de coronamaatregelen stiekem de gedroomde uitvlucht om een hele reeks nieuwe gerechten te introduceren. Niet lekker? Jammer, maar je weet: mama moet koken met wat we in huis hebben… Als de sfeer aan tafel het toelaat, volgt op die woorden nog een aansporing om zonder zeuren verder te eten, als offertje voor de Heer.

Mond vol tanden

Tot onze jongste me op een avond met zijn eerlijke bruine ogen vragend aankijkt: “Zal God als ik mijn bord leeg eet het coronavirus stoppen, mama?”

Even sta ik met mijn mond vol tanden. Wat moet ik antwoorden? Ja, want voor God is niets onmogelijk? Nee, want God respecteert de vrije wil van de mens en grijpt dus niet zomaar in? Bovendien mag ik zeker niet de indruk wekken dat God in ruil voor een offer al je wensen vervult…

Schietgebed

Ik voel me als een parachutist die moet springen zonder te weten of hij zich boven land of boven water bevindt. Maar een eerlijke vraag verdient een eerlijk antwoord, dus steek ik na een schietgebed van wal:

Kom Heilige Geest, en sta me bij!
Maak mijn verstand snel en helder,
toon mij de geschikte invalshoek,
fluister mij de juiste woorden in!

Een zootje

“God houdt zielsveel ons en heeft voor deze wereld het Ideale Plan. Wij mensen echter werken vaak niet met Hem mee, en zo maken we er een zootje van”, begin ik. “Is het dan wel eerlijk om Hem te vragen om dat zootje op te ruimen? Op school moet jij je fouten toch ook zelf verbeteren? Zo leer je eruit, en op den duur kun je het meteen goed.”

Mijn publiek luistert aandachtig, dus ga ik door op mijn elan: “Veel mensen vragen ook nu waarom God niet ingrijpt. Maar dat helpt je niet verder: het is beter om stil te staan bij wat je in het vervolg zelf anders kunt doen.”

Inspanning

Even hoop ik dat mijn antwoord zal volstaan, maar dat is buiten de waard gerekend: “Wat is dan het verband met je bord leegeten?” klinkt het – niet toevallig uit de mond van onze meest kieskeurige eter.

“Wel, als jij beslist om niet over het eten te klagen, dan laat je iets voorgaan op je eigen ik. Liefde voor de kok bijvoorbeeld, of respect voor de mensen die al blij zijn dat er eten is. Dat vergt een inspanning – en net daarin schuilt het offer, dat je aan God geeft als blijk van geloof, vertrouwen en liefde.”

Meewerken aan het Plan

“In deze coronatijd valt er heel wat te offeren: in elk ongemak dat je met liefde draagt, laat je de Heer zien dat jij wilt meewerken aan het Ideale Plan. Dat kan Hij, die Liefde is, niet zomaar naast zich neerleggen: met die offers en gebeden zorgt Hij er nu vast voor dat de coronacrisis niet nog veel erger wordt.”

Ik vind het laatste stuk van mijn uitleg een beetje gammel, maar zie tot mijn verbazing de jongste begrijpend knikken. “Net als gisteren met de omgestoten melk hé mama: jij hebt het glas weer rechtop gezet, maar wij moesten zelf de troep opruimen.”

Engel

En toen werd het stil. Un ange passe – een engel vliegt voorbij, zegt men dan in het Frans.

Die avond aan de keukentafel vloog hij zo dichtbij dat ik hem bijna kon aanraken.

Nathalie en John De Clerck hebben twee dochters (11 en 7) en twee zonen (9 en 6). Nathalie werkt als tolk en vertaler, maar is door de coronacrisis voorlopig alleen echtgenote en moeder. Lees hier al haar coronakronieken.