Een moeder van vier beschrijft hoe de coronacrisis haar gezin dichter bij elkaar én bij de Heer brengt.

In ons gezin zijn de afgelopen weken een paar nieuwe tradities ontstaan: op maandagochtend is er een zelfgemaakte smoothie in plaats van los fruit, op dinsdag koken we samen, en op woensdag kijken we na het eten naar een film. Het zijn momentjes van kwali-tijd, die helpen om structuur te geven aan deze weken-zonder-school.

Bij de kinderen staat de donderdag echter met stip op één: dan maken ze een avondwandeling met papa. Aanvankelijk gewoon praktisch bedoeld – na mijn poetsdag wil ik graag ongestoord kunnen douchen – maar voor hen heeft dat uurtje iets magisch. Is het de schemering? Is de buurt ’s avonds mooier? Of doen ze met papa gekke dingen? Wat er ook van zij: de donderdag eindigt steevast met uitgelaten kinderen en een opgetogen echtgenoot.

Berenjacht

Dat was deze week niet anders. “Wij hebben gewonnen mama! Wij hadden er zesenvijftig!” schalden ze tussen schoenen-en-jassengerommel, gehijg en veel te snel leeggedronken glazen water door – het laatste stuk van de weg hadden ze blijkbaar hard gerend. Ik begreep dat de wandeling deze keer een coronaberenjacht geworden was.

En papa? Die had langs de weg dan maar Mariabeeldjes geteld. En verloren. Hij had er slechts veertien gevonden.

Mariadevotie

Al staat veertien op dik drie kilometer gelijk aan één beeldje om de 250 meter – eigenlijk nog zo slecht niet… Ze staan in devotiekapelletjes, boven voordeuren en in een enkele tuin, als stille getuigen van de ooit fervente Mariadevotie in deze streek. Net als het lied dat hier in vele parochies al meer dan honderd jaar weerklinkt:

Waar men gaat langs Vlaamse wegen
Oude hoeve, huis of tronk,
Komt men u, Maria, tegen,
Staat uw beeltenis te pronk,
Lacht ons toe uit lindegroen,
Bloemenkrans of blij festoen,
Moge ‘t nimmer hier veranderen,
O gij Lieve Vrouw van Vlaanderen.

Onder de oppervlakte

Het is helaas wél veranderd, dit rijke maar tegelijk o zo verarmd stukje wereld… En toch rest er onder de oppervlakte meer dan je zou denken. Hoe vaak hoorde ik het al niet: “Ga jij nog naar de kerk? O. Ik geloof allang niet meer. Behalve in Onze-Lieve-Vrouw, dat wel”.

Getuigen over je geloof in Jezus Christus – die geen verzinsel is, écht verrees en niet zomaar een goed mens was – staat in deze contreien gelijk aan preken in de woestijn: er is niemand die luistert. Maar weeklagen over de realiteit helpt je niet verder. Als bewuste gelovigen doen we er daarom beter aan om ons voor te bereiden op de dag waarop niet-gelovigen ons zélf zullen benaderen: wanneer zij in de wereld geen antwoord meer vinden op hun vragen.

Zaaiklaar maken

Wellicht komt dat moment er door de coronacrisis sneller dan verwacht. En als je ’t mij vraagt is nu de tijd gekomen om samen met Maria de grond al wat zaaiklaar te maken. Al was het maar door haar te groeten, zo om de 250 meter, en haar te eren met een kort gebed.

Laat het zien!

Misschien kunnen we zelfs nog een stap verder gaan, en in het straatbeeld laten zien dat we gelovig zijn – en dat we in deze coronatijd dus ook op de hemel vertrouwen. Met een Mariabeeld bij het raam bijvoorbeeld, vergezeld van een uitnodiging tot gebed.

Zo kunnen we samen met Maria zachtjes blazen op de kooltjes die vanbinnen nog gloeien, in de hoop dat er weer vlammetjes gaan verschijnen. Wie weet krijgen we dan naast de berenjacht binnenkort ook een Mariajacht – en misschien kan papa dan eens winnen.

Nathalie en John De Clerck hebben twee dochters (11 en 7) en twee zonen (9 en 6). Nathalie werkt als tolk en vertaler, maar is door de coronacrisis voorlopig alleen echtgenote en moeder. Lees hier al haar coronakronieken.