Een moeder van vier kinderen beschrijft hoe de coronacrisis haar gezin dichter bij elkaar én bij de Heer brengt.

Paaszondag, elf uur. De misviering op Facebook eindigt met jubelzang: de Heer is waarlijk opgestaan! De paasvreugde straalt van de gezichten en zelfs de zon schijnt helderder dan anders de woonkamer in. Het is Pasen, alleluja!

Bidmodus en speelmodus

Terwijl de kinderen naar de keuken verdwijnen om weer volop van het paaslekkers te smullen, zet ik neuriënd de woonkamer van bidmodus weer in speelmodus. Laptop dichtklappen, soundbar en bijhorende kabels veilig opbergen, liedboek opruimen, tafellaken opvouwen en kaars uitblazen – het valt me op hoe vertrouwd die handelingen na amper vier weken aanvoelen.

Skypen met oma

Onze eerste online misviering had precies een maand eerder plaats, bij het begin van de lockdown. “Het was net echt oma, compleet met opstaan en meezingen en alles”, vertelde de dochter van zeven daags erna in een skypegesprek. Dat ik eerst had moeten uitleggen dat we niet zomaar opstaan omdat iedereen dat doet, maar uit respect voor de Heer – en dat we dus óók opstaan als er in de woonkamer niemand anders is die ons kan zien – zei ze er wijselijk niet bij.

Eerlijk gezegd was ik niet zo opgetogen over de beslissing om alle misvieringen te schrappen; die leek me niet echt blijk te geven van voeling met de kerkelijke realiteit. Het gebeurt immers niet zelden dat het aantal aanwezigen verdubbelt en de gemiddelde leeftijd halveert wanneer wij met ons zessen een kerk binnenstappen voor de zondagsmis. Vechten om zitplaatsen is ons vreemd – de gevraagde twee meter afstand hadden we met gemak gehaald.

Tegels tellen

Na vier onvrijwillige facebookvieringen kan ik echter zeggen: wij zijn fan! Niet dat de kinderen zich thuis beter gedragen dan in de kerk: ik hoor nog steeds meer “Duurt het nog lang?”, “Ik moet naar de wc!” en “Mama hij zit te duwen” dan me lief is. Om maar te zwijgen van kinderen die tijdens de evangelielezing aandachtig het plafond bestuderen of ostentatief het aantal witte tegels in de vloer tellen.

Maar het voordeel van een facebookmis is: we zijn thuis. En alleen. We hoeven niet onze toevlucht te nemen tot boze blikken, dwingende ogen en onhandige gebaren: we kunnen gewoon mondeling berispen. Ha, wat heerlijk!

Een groter pluspunt

Gaandeweg hebben we evenwel nog een groter pluspunt ontdekt: als we de viering achteraf bekijken, kunnen we hardop meedenken met de homilie. Wanneer een uitspraak ons raakt, of als de kinderen een vraag hebben, zetten we de opname stil, en gaan we even door op wat gezegd werd. Waarom raken die woorden ons? Wat kunnen we ermee in het leven van elke dag? Welke les onthouden we? Reken maar dat er op die manier heel wat blijft hangen in die kinderhoofdjes…

Van de paasvreugde getuigen

De homilie van paaszondag bijvoorbeeld eindigde met een oproep om ook in deze lockdown actief van onze paasvreugde te getuigen. Gewoon, van thuis uit. Via Facebook, suggereerde de priester. Dat vonden de kinderen echter te virtueel, en met een mond vol chocolade bedachten zij na de Mis een ander plan.

Een hoopvolle boodschap

Geconfronteerd met zoveel enthousiasme en eensgezindheid konden papa en mama natuurlijk alleen maar instemmen. En zo prijkt sinds paaszondag omstreeks het middaguur aan onze gevel een hoopvolle boodschap:

En ik dank stilletjes de Heer voor elke priester die de kunst verstaat om een kinderhart te raken.

Nathalie en John De Clerck hebben twee dochters (11 en 7) en twee zonen (9 en 6). Nathalie werkt als tolk en vertaler, maar is door de coronacrisis voorlopig alleen echtgenote en moeder. Lees hier al haar coronakronieken.