Een moeder van vier kinderen beschrijft hoe de coronacrisis haar gezin dichter bij elkaar én bij de Heer brengt.

We hebben een moeilijke week achter de rug. De kinderen maakten vaker ruzie, waren standaard ontevreden en ook moeilijker bezig te houden. Rolschaatsen, kleien, ramen lappen: allemaal even saai, stom, of boeie. (Het nieuwste van school opgepikte modewoord. Wat het precies betekent, is mij nog steeds een raadsel, maar positief is het in elk geval niet.)

‘Mama, het gaat niet…’

In de loop van de week kwamen ze om de beurt naar me toe. “Mama, het gaat niet…” Om zich vervolgens huilend, zuchtend of ongewoon stil op mijn schoot te nestelen. Eentje had zelfs een tekening gemaakt om het verwarrende gevoel te illustreren.

Coronablues, ben ik het gaan noemen: ze vinden het thuis best wel fijn, maar tegelijk missen ze de school, het contact met leeftijdsgenootjes, de mentale uitdaging. En opa en oma, tante, en pater Freddy. Ze willen naar de speeltuin kunnen, en gaan zwemmen, en mee naar de winkel.

Ze verlangen naar het vertrouwde leventje dat ze van de ene dag op de andere moesten afgeven. En ik begrijp ze, want ook mijn leven voelt aan als kaas met gaten.

Gezinsvergadering

Gelukkig kreeg ik een paar jaar geleden een boekje in handen. Van ouders die vertelden hoe zij regelmatig met hun kinderen overlegden over het gezinsleven. En over de rust die dat bracht.

Sindsdien is vergaderen in ons gezin een gewoonte: om de twee weken bespreken wij samen wat goed en minder goed gaat – in onszelf en in ons nest. We geven en ontvangen feedback, top-down én bottom-up. Met als enige regel: wat je zegt, zeg je met respect.

Ware liefde

Het is een geweldige opvoedhulp gebleken. We leren om naar elkaar te luisteren, gevoelens te verwoorden en ons kwetsbaar op te stellen. We gaan positief om met kritiek, halen de angel uit verwrongen situaties en spreken af hoe het een volgende keer beter kan.

Kortom, we ontwikkelen samen veerkracht – waarbij de kinderen ons geregeld verrassen met een originele invalshoek of een erg volwassen kijk op de zaak.  Maar het allerbelangrijkste: we ervaren dat ware liefde kansen blijft geven, steeds opnieuw. En kunnen mooi terugkoppelen naar God.

Maatregelen tegen coronablues

“Wie weet wat tegen coronablues?” Die vraag stond op de vorige gezinsvergadering centraal. Het overleg resulteerde in een lijst met vijf concrete aanbevelingen, die ik bij dezen graag wereldkundig maak. Want iedereen kent vast iemand die zich de laatste tijd niet zo happy voelt.

1. Praat erover. Immers: als je krampachtig blijft doen alsof alles goed gaat, heeft niemand een reden om je te komen opvrolijken

2. Doe iets wat je graag doet. Hou je van fietsen? Ga dan fietsen. Hou je van ijsjes? Eet dan een ijsje. Ja, ook met slagroom en spikkels.

3. Doe iets goeds voor iemand. Als je een ander blij maakt, word je zelf ook blij. (Iemand zin in een rondje stofzuigen?)

4. Zoek vijf manieren waarop de coronacrisis je leven mooier maakte. Bij vaak terugkerende blues: schrijf ze op en hang ze aan de koelkast.

5. Vraag hulp aan Jezus. Ging Hij soms halverwege de kruisweg bij de pakken neerzitten? Nee. Dus zal Hij je vast wel willen vertellen hoe jij nu vol kunt houden.

Aan de slag

Rechtdoorzee als ze zijn, gingen de kinderen onmiddellijk aan de slag met hun zelf bedachte handvatten.

Na de vergadering (tip 1) gingen ze ijverig tekeningen maken (tip 2), onder meer voor de priester van de Facebookmis. Die willen ze graag bedanken voor zijn mooie homilieën (tip 3) die wij zonder corona nooit hadden gehoord (tip 4).

Toen ik opmerkte dat ik zijn adres niet had, klonk het laconiek: “Dan vraag je toch gewoon hulp aan Jezus, mama!”

Het is warempel nog gelukt ook.

Nathalie en John De Clerck hebben twee dochters (11 en 7) en twee zonen (9 en 6). Nathalie werkt als tolk en vertaler, maar is door de coronacrisis voorlopig alleen echtgenote en moeder. Lees hier al haar coronakronieken.