Een moeder van vier kinderen beschrijft hoe de coronacrisis haar gezin dichter bij elkaar én bij de Heer brengt.

‘We zijn er bijna’, prijkte als titel boven mijn vorige column. Uiteraard ging dat niet over de coronacrisis zelf: die is immers nog lang niet voorbij. Covid-19 zal ons dagelijks doen en laten nog een hele tijd bepalen. Helaas.

De eerste top gehaald!

Maar de eerste etappe voor ons gezin, die is op het moment dat u dit leest bijna achter de rug. Negen weken lang bleven we met ons zessen in onze eigen bubbel. Langer dan een hele zomervakantie – langer dan ooit tevoren eigenlijk. We moesten onvoorbereid een berg op; een steile klim waarin verraderlijke valkuilen afgewisseld werden met verrukkelijke vergezichten. En de eerste top, die hebben we alvast gehaald. Hoera!

De afdaling

Alleen beseffen we nu opeens dat de afdaling wel eens moeilijker zou kunnen worden dan de klim. Het pad is minder steil, maar minstens even verraderlijk. En het is vooral lang. Laaaaaaang.

Alle vragen

In mijn hoofd hoor ik al de vragen die we zullen krijgen: “Mama, wanneer mag Laure weer komen spelen? Waarom kunnen we nog steeds niet naar de Mis? Hoe lang duurt het voor ik weer op opa’s schoot mag? Wanneer krijg ik zwemles, je had toch beloofd dat ik na Pasen zou leren zwemmen? Kunnen we naar het restaurant voor mijn verjaardag? Zal in september alles weer normaal zijn, of moet ik naar de middelbare school met een mondmasker op? Is het waar dat er in de herfst weer een lockdown komt?”

We staan er niet alleen voor

Honderden keren zullen we uitleg geven – of het antwoord schuldig moeten blijven. “Wanneer ga jij weer werken mama?” Tja, ik ben freelancer. Ik wou dat ik het wist.

Gelukkig staan we er opnieuw niet alleen voor. De Heer was bij ons in onze bubbel, en zal ook nu niet van onze zijde wijken. Laat uw hart niet verontrust worden, klonk het Evangelie vorige zondag. Op Moederdag. Geen toeval, als je ’t mij vraagt. Want hoe de concrete formulering ook luidt, het antwoord op alle coronavragen zal altijd hetzelfde zijn: “Vertrouw op God, en maak je verder geen zorgen.”

Eeuwig leven

Wij christenen hoeven immers niet bang te zijn. Nergens voor. Want indien God voor ons is, wie zal dan tegen ons zijn? Zelfs de dood hoeven wij niet te vrezen: dat is niet meer dan een deur waar we doorheen moeten – wat telt, is wat erachter ligt. En pas als we dood zijn, kunnen we komen tot datgene waar we oorspronkelijk voor bedoeld waren: eeuwig leven in de Liefde van onze Vader in de hemel.

Een marathon in plaats van een sprint

Keep calm and trust in Jesus dus, ook als blijkt dat deze hele coronatoestand een marathon wordt in plaats van een sprint. Want die maakt eigenlijk gewoon deel uit van een andere marathon: die naar de hemel, die ons hele leven duurt.

Aan de eindstreep

Hopelijk kunnen we aan de eindstreep dan net als Paulus in zijn tweede brief aan Timóteüs zeggen:

Ik heb de goede strijd gestreden,
de wedloop voleind, het geloof bewaard.
Nu wacht mij de krans der gerechtigheid, waarmee de Heer,
de rechtvaardige rechter, mij zal belonen op de grote dag;
en niet alleen mij, maar allen die met liefde uitzien naar zijn komst.

Afscheid

En met die woorden, beste lezer, neem ik afscheid. Ik dank u voor het lezen en hoop dat u iets had aan de wekelijkse inkijk in ons gelockdownde gezinsleven. Leef gelukkig en blijf gezond – naar lichaam, maar vooral naar ziel.

PS. Smaken mijn columns naar meer? Surf dan eens naar www.liefdesverklaring.be. Ik schreef een boek om de wereld een beetje mooier te maken – zij het op een ander spoor…

John en Nathalie De Clerck hebben twee dochters (11 en 7) en twee zonen (9 en 6). Nathalie werkt als tolk en vertaler, maar is door de coronacrisis voorlopig alleen echtgenote en moeder. Lees hier al haar coronakronieken.