Dacht je dat het modern was om samen te wonen zonder te trouwen? Ik zal je eens informeren over de nieuwste trend: polygame relaties. Echt waar, een deel van mijn leeftijdsgenoten zweert erbij. Ze vinden monogame relaties bekrompen en ouderwets.

Als ik mensen vertel dat ik getrouwd ben, word ik raar aangekeken. Zowel door mijn eigen generatie als door ouderen (iedereen boven de dertig, dus). Ze denken meteen dat mijn ouders druk op me hebben uitgeoefend of dat ik het deed omdat het van me verwacht werd.

Hedonisme

De waarheid is dat mijn ouders liever hadden gezien dat ik nog een jaartje had gewacht. Niemand heeft me bewust gemotiveerd om snel te trouwen, in tegendeel.

Ik ben getrouwd omdat ik het sacrament van het huwelijk zie als het begin en niet het einde van mijn sociale leven en ‘plezier’. Omdat ik het leven niet zie als een groot hedonistisch ritueel waarin ik aan al mijn grillen moet toegeven voor ik serieus mag worden. Ik leef liever met lichtheid en plezier in een serieus kader, dan met ernst en stress in een onserieus kader.

Veel mensen denken dat het huwelijk je van alles afneemt. Het tegendeel is waar. De dingen die het van je afneemt, heb je toch niet nodig om tevreden te zijn.

‘Geloof is onzin’

Nu weet ik best waar het misverstand vandaan komt. Mensen uit de generaties vóór de mijne hebben het niet zo op met gelovige mensen die hen vertellen wat ze moeten doen. Sommigen hebben een trauma opgelopen omdat de priester bij hen thuis aanbelde om te controleren of er wel kinderen werden voortgebracht, of soortgelijke anekdotes. Of ze zijn allergisch geworden voor het geloof, omdat ze moesten biechten van hun ouders. Ze hebben het gevoel dat schuldgevoel hen werd ingepeperd.

De generaties die na hen kwamen, namen hun houding over: geloof is onzin. Verzonnen om macht over mensen uit te kunnen oefenen. Het lijkt alsof veel mensen denken uit twee standpunten te kunnen kiezen: óf religie is een dom verzinsel en je bevrijdt jezelf ervan, óf je werpt jezelf aan de voeten van de plaatselijke pastoor en zegt ja en amen op alles wat hij zegt.

De derde optie

Ik ben er om te verkondigen dat er een derde (choquerende) optie is. Wat als geloven en trauma niet per se samen hoeven te gaan? Wat als christen zijn niet hetzelfde betekent als alles doen wat er door bepaalde mensen van je verwacht wordt? Wat als tijd en geloof minder met elkaar te maken hebben dan je zou denken, omdat God tijdloos is? Wat als jij degene bent die onwetend fout zit – durf je je trots opzij te zetten om die mogelijkheid te overwegen?

Ik oordeel niet over mijn leeftijdsgenoten. Ze kunnen er niets aan doen dat de wereld ze heeft gehersenspoeld met de YOLO-mentaliteit. Ze worden ermee doodgegooid. Ik oordeel ook niet over de generaties vóór de mijne: ze kunnen er niets aan doen dat een aantal mensen van de Kerk Christus zo slecht vertegenwoordigd heeft.

Maar vroeg of laat stort alles in. Alles gaat voorbij. De oeroude waarheid dat oppervlakkig plezier van zeer korte duur is, verdient het om herhaald te worden.

Slaaf van Christus

De keuze is niet tussen zwijgen en gehoorzamen of doen waar je zin in hebt en je van God noch gebod iets aantrekken. Die tegenstelling is een misverstand. De ware keuze is tussen leven en dood, tussen vrijheid en gevangenschap: tussen slaaf zijn van Christus of slaaf zijn van de zonde. En die eerste optie is, als je er even over nadenkt, de enige optie die tot vrijheid leidt.

Het kan heel vruchtbaar zijn om je even los te maken van wat je altijd voor waar hebt aangenomen. Misschien kun je dan een glimp opvangen van die ‘volheid van leven’ die beloofd is aan wie Jezus volgen.