We hadden als gezin vroeger een huisvriend die vaak in het weekend bij ons logeerde. Hij werkte bij een bank en stemde VVD. Na een paar pilsjes op de zaterdagavond ging het altijd over politiek. Zo heb ik heb als tiener menig discussie aangehoord over migratie, het milieu, vrouwen, de Club van Rome en de moslims.
Ja, hij was ‘rechts’ en daar was hij trots op. Maar er was nooit enig moment waarop de vriendschap met ons VPRO-gezin onder druk kwam te staan. Die was op meer gebaseerd dan op politieke overtuiging. Dit gaf ruimte om het met elkaar heftig oneens te zijn, zonder elkaar voor rotte vis uit te hoeven maken.
Ik moest hieraan terugdenken toen ik naar het eerste debat keek van het nieuwe kabinet in Den Haag. Wat daar werd weggezet als ’extreemrechts’ en ‘dehumanisering’ hoorde ik vroeger vrolijk verkondigd bij de borrelnootjes en de blokjes kaas. Terwijl niemand van ons ooit sympathieën had voor het fascisme. Integendeel, men had de bezetting van de oorlogsjaren nog vers in het geheugen.
Nee, als enig extremisme salonfähig is geworden, dan is dat volgens mij het agressief linkse utopisme dat bij de jeugd van de zeventiger en tachtiger jaren de kop op stak. Wat je toen slechts op ‘aksies en demoos’ zag, hebben we de laatste decennia zijn weg zien vinden in de Haagse wetgeving. Met als meest schaamteloze wapenfeit de demonisering van pro-life en iedere gezonde scepsis tegenover het doorgeslagen LGBTQ-activisme.
Thomas More begreep al: het humanistische ideaal bestaat niet echt. Ou-topia is nergens. Eu-topia is slechts een prettig gevoel.
“Op vakantie in Nederland realiseer ik me hoezeer de gewone parochie de plaats is waar de realiteit van het postmoderne christelijke geloof gestalte krijgt.”
Tweet dit!
Als je de transcendentale kracht van het christelijk geloof onschadelijk maakt door regeltjes en ideologieën, dan blijf je nergens meer. Je raakt verzeild in een dictatuur van goede bedoelingen. En alle redelijkheid wordt plots verdacht gemaakt.
In de VS zien we deze beweging nu zijn eerste stuiptrekkingen geven. Met een Democratische partij die volledig de weg kwijt is, wordt de gevreesde tweede termijn voor Trump nu een onvermijdelijk alternatief.
Nu, op vakantie in Nederland, reflecterend op mijn werk in Los Angeles, realiseer ik me hoezeer de gewone parochie de plaats is waar de realiteit van het postmoderne christelijke geloof gestalte krijgt. Het dagelijkse werk, van oude rioleringen tot gesteggel in liturgische werkgroepen en alles ertussenin ligt nu 9000 kilometer bij me vandaan.
Waar is die parochie gebleven? Ik kom hier bijna niemand tegen die daar ook mee bezig is. Onlangs zat ik uren in de auto om een viering te vinden. Parochiewebsites waren offline en andere gaven verouderde informatie over mistijden. Men nam niet eens de moeite van een briefje op de deur. Er komt toch niemand.
En waarom zou je ook, als alle idealen binnen handbereik zijn en de meest essentiële morele vraagstukken tot verboden gebied zijn verklaard? Kerk, slapende reus, word wakker!
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
