Ik was zestien toen ik mijn eerste echte geloofscrisis had. Dat was te danken aan mijn geschiedenisdocent, meneer Lemmens (en deels aan zangeres Lana del Rey, die in haar nummers een nogal onchristelijke levensstijl verheerlijkt). Meneer Lemmens was fanatiek atheïst en stak dat nooit onder stoelen of banken.
Op een dag ging hij tijdens de les zó tekeer tegen God, Jezus en de katholieke Kerk, dat ik lichtelijk gechoqueerd thuiskwam. Nog nooit had ik iemand zo oneerbiedig en ronduit grof los horen gaan over God, vooral omdat ik de rozenkrans, de Catechismus en verhalen over Mariaverschijningen met de paplepel ingegoten had gekregen.
Mijn ouders waren op zijn zachtst gezegd niet blij met wat ik vertelde en koppelden dat terug naar school, waarna meneer Lemmens zich wat meer koest hield. Toch zette die gebeurtenis een proces bij mij in gang; langzaam vielen de lagen van mijn geloof af, als die van een droge ui.
Ik weet nog hoe ik in de kerk in mijn misdienaarskleed en met een kaars in mijn hand naast de priester stond, terwijl ik naar het glas-in-lood staarde en me afvroeg wat we daar in vredesnaam stonden te doen. Tegen wie hadden we het eigenlijk als we baden, dankten, zongen? Het moest allemaal één grote vergissing zijn.
“Godsdienstvrijheid is een zegen, maar een geseculariseerde samenleving kan ook aansporen tot lauwheid”
Tweet dit!
Het lijkt me onnodig te zeggen dat het uiteindelijk goed is gekomen met me, anders zou u dit immers niet lezen. Meneer Lemmens’ tirade heeft averechts gewerkt. De geloofscrisis treft de besten, zowel in de jeugd als op latere leeftijd. Maar wat als de gebeurtenissen in een mensenleven zo ondraaglijk zijn dat ze het idee van een barmhartige God heel onwaarschijnlijk maken?
Het is moeilijk weg te kijken van het onheil dat velen treft. Ziekte, verlies en geestelijk en fysiek lijden zijn de realiteit. Met groot verdriet kijk ik naar onze broeders en zusters die in verschillende landen vervolgd worden om het geloof, zoals de laatste tijd in toenemende mate zichtbaar wordt. Hoe verliest een mens zijn hoop en geloof niet te midden van zulke ellende?
Als één ontmoeting met een welbespraakte atheïst al genoeg was om mij uit het veld te slaan, hoe zou ik dan ooit staande blijven onder de druk van geweld en dreiging? Het geeft stof tot nadenken, want het is makkelijk om onze geest “afgestompt te laten raken door de roes van dronkenschap en de zorgen des levens”, zoals Jezus zegt.
Godsdienstvrijheid is een zegen, maar een geseculariseerde samenleving kan ook aansporen tot lauwheid. Het nieuwe jaar is begonnen: laten we de duivel flink het vuur aan de schenen leggen door ons geloof onwankelbaar te laten worden, kijkend naar de zalige vervolgde christenen. Van hen is immers het koninkrijk der hemelen en hun bloed is het zaad van de Kerk.
Ik moet meneer Lemmens bedanken voor zijn weinig delicate woorden, want ze hebben uiteindelijk het tegenovergestelde effect gehad. Geloofscrises en vervolging zijn niet vergelijkbaar, maar mijn gebed is dat beide op de één of andere manier averechts zullen werken in deze wereld.
Luisa Kop is moeder, musicus en copywriter. Ze schrijft regelmatig een column voor Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
