“Dit is eigenlijk net als het leven, hè mama”, zegt de puberzoon terwijl we samen van een 620 meter hoge bergtop afdalen. We doen het langzaam en voorzichtig, want het is niet altijd even duidelijk waar het pad precies loopt en de alomtegenwoordige schapenpoep maakt de gladde stenen extra verraderlijk.

Ik glimlach en bedenk dat hij opvallend anders pubert dan zijn oudere zus. Bij hem geen onvoorspelbare uitbarstingen waarin manlief en ik nu eens dinosaurussen en dan weer achterlijk antiek zijn. Hij doet het allemaal gezapiger, gemoedelijker, met uitbarstingen die eerder naar binnen gericht zijn: onzekerheid, zelftwijfel, soms wat donkere gedachten, en ook een boel filosofische bespiegelingen waarvan de diepgang mij verbaast.

“Want hoe moeilijk het ook is: je moet blijven doorgaan. Je hebt gewoon geen keus”, vervolgt hij. Weer glimlach ik. Was hij niet degene die er twee uur eerder halverwege de beklimming de brui aan wou geven omdat het “gewoon echt niet meer ging”?

Daar zwijg ik wijselijk over. Ik geef hem volmondig gelijk, en terwijl we verder afdalen en hard ons best doen om niet uit te glijden zoeken we samen naar bijkomende parallellen tussen het leven en onze bergtocht.

En dat zijn er heel wat. Zo klommen we tot twee keer toe naar de top, om daar te ontdekken dat we slechts een tussentop bereikt hadden en dus nóg hoger moesten – pijnlijke spieren of niet. En toen we eindelijk hijgend op de échte top stonden en bij een meer dan stevige wind genoten van een machtig uitzicht, bleek dat onze berg in vergelijking met het landschap om ons heen best bescheiden uitviel.

Een gedachte die je niet te lang mag toelaten, beslisten we al snel. Want alleen jij zelf kunt beoordelen hoe verdienstelijk je prestatie was. Als je gaat vergelijken, vind je immers altijd wel iemand die iets gedaan heeft wat veel indrukwekkender is.

Zo reflecteren we nog een hele tijd door. We praten over uitschuivers, valpartijen en obstakels op het pad. Over het pad dat er ineens geen blijkt te zijn, het vlonderbrugje dat vijf meter meer naar rechts had moeten liggen en het alternatieve weggetje dat zoveel beter leek maar je natte schoenen en kousen opleverde.

Het zijn allemaal situaties die hun tegenhanger hebben in het echte leven. Allemaal situaties die we ook daar moeten overwinnen met de middelen die op dat moment beschikbaar zijn.

En dat lukt het best, zo leerden we tijdens de tocht, als je beslist om het allemaal niet aan je hart te laten komen. Als je vol goede moed begint en daarna vastberaden doorgaat, wat er ook gebeurt, af en toe dankbaar achterom kijkend naar de afgelegde weg. De wedstrijd lopen waarvoor je hebt ingeschreven, noemt Paulus dat (Hebr. 12,1).

En ja, soms houd je er een litteken aan over, of een broek met een schapenpoepvlek die er nooit meer uit gaat. “Maar ook dan moet je blij zijn”, zegt de wijze zoon een paar dagen na onze tocht. “Want je had net zo goed op je neus kunnen vallen in plaats van op je achterwerk.”

Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.