De puberteit is nog een relatief nieuw gegeven in ons gezin – maar wat een kluif! Sinds de zomervakantie pubert de dochter van dertien er op los. Vrolijk? Allesbehalve.

Maar kun je het haar kwalijk nemen? Het arme kind zit opgescheept met de állerslechtste ouders die deze aarde ooit zag: twee complete malloten die het wereldrecord zaniken op hun naam hebben staan, nooit eens wat begrijpen, alleen maar willen wat zij niét wil en als er wat misloopt onmiddellijk háár de schuld geven… Om van te huilen, echt waar.

Verbale tirades

De verbale tirades gaan gepaard met gekruiste armen en een stoere houding van praat-maar-raak-je-dringt-toch-niet-tot-me-door. Oprechte pogingen om een aanvaardbaar compromis te vinden, botsen meestal op een dooddoener als “Bwah ja zeker?” en “Oké, bye”, of op een ogenrollend “’t Is al goeoeoeoed!”.

Dat de sfeer hier in die omstandigheden niet altijd optimaal is, hoef ik u niet te vertellen. Dat het soms bergen energie vergt om positief te blijven en toch bewust het goede in elke situatie te zien, evenmin. Vooral vader heeft het daar moeilijk mee: dan staat hij daar met open armen en wordt zijn liefde koudweg genegeerd.

Klein mirakel

Gelukkig gebeurt er nu en dan een klein mirakel. Zoals vorige zondag. Toen de priester aankondigde dat de eerste lezing niet uit de Bijbel kwam, zette ik me reflexmatig schrap voor een dosis nonsens (hoe dat komt, vertel ik later misschien wel eens).

Maar dat was helemaal niet nodig, want het bleek om een van mijn favoriete teksten te gaan: die van de voetstappen in het zand. De puberdochter, die de tekst nooit eerder hoorde, onderging in die twee minuten een ware gedaanteverandering. Op de stoel van de defensieve puber zat ineens een knappe jongedame die ik zowaar een traan zag wegpinken.

Maar het échte mirakel, dat kwam pas na de Mis. Later die dag kwam ze naar me toe terwijl ik met hulp van de echtgenoot een grote pompoen in stukken aan het hakken was: “Mama, er is een probleem met mijn ogen. Sinds ik die tekst over de voetstappen hoorde, worden ze de hele tijd vochtig.”

Ik glimlachte dankbaar, wetend hoezeer diezelfde woorden mij ooit raakten, en zei: “Dat is omdat het verhaal je doet ervaren dat je er als gelovige nooit alleen voor staat. Dat God van je houdt zoals je bent, zeker als jij op dat moment moeilijk van jezelf kunt houden. Omdat je minder sterk bent dan je zou willen of minder aangenaam dan je zou kunnen. Net op de momenten dat jij het extra zwaar hebt, word je opgevangen en gedragen door een liefdevolle Vader.”

Twee vaders

Ze zweeg en dacht even na. Toen glimlachte ze van oor tot oor en zei: “Nee, mama. Door twéé liefdevolle vaders!” En papa kreeg prompt een knuffel. De stevigste in lange tijd. En of het deugd deed!

Nathalie De Clerck is tolk, vertaalster, single- en relatiecoach, echtgenote, en moeder van vier kinderen en twee pleegkinderen. Zij schrijft driewekelijks een column in Katholiek Nieuwsblad.