Ik ga geen (plaats)namen noemen, maar ik ga wel eens naar de Mis bij een priester die ik graag zie. Hij komt uit het buitenland en is sinds een paar jaar werkzaam binnen een kleine parochie.
De keren dat ik de Mis bijwoonde, viel me het een en ander op: zacht gemompel uit verschillende hoeken, het gevoel dat je als ‘buitenstaander’ bekeken werd en een aparte sfeer. Hier is duidelijk iets gaande, dacht ik.
Wat bleek? Na wat rond te hebben gevraagd kwam ik erachter dat men ontevreden was over hoe de priester voorging in de Mis.
Hij spreekt wel eens een paar zinnen Engels om internationale kerkgangers te verwelkomen: dat mag absoluut niet, want dat verstaan we niet. Hij heeft, mede dankzij zijn culturele achtergrond, een meer dynamische en prikkelende manier van preken en doen. Dat is allemaal te gek, zo zijn we het niet gewend.
Dit is onze kerk, we komen hier al heel ons leven. Waar haalt hij ’t lef vandaan om de Mis zo anders te leiden?! (Geen letterlijke citaten, maar even door mij gedestilleerd). Ik kwam er ook achter dat de priester het ontzettend moeilijk heeft vanwege die nukkige en opstandige houding van zijn parochianen.
Nu ben ik in de Kerk opgegroeid, dus ik weet best dat een bepaalde generatie moeite heeft met alles wat niet aansluit bij hoe het er de afgelopen vijftig jaar aan toe is gegaan. Traditionele gebruiken, zoals knielen, worden door sommigen gezien als iets “van vroeger”.
“Zint iets ons niet, dan ligt dat in ieder geval niet aan onszelf; het is de priester, de bisschop, de Kerk… ik ben slechts een slachtoffer.”
Tweet dit!
Tegelijkertijd zijn meer charismatische toevoegingen, zoals een bepaalde muziekstijl, hen weer te vreemd. Een priester zal altijd kritiek oogsten om het een of het ander, maar ik heb nooit meegemaakt dat parochianen pestgedrag vertoonden richting een priester.
Het doet me denken aan de lezing van priester Chad Ripperger die ik laatst beluisterde. Die ging over het probleem van het ‘zelf’: hoe onze gehechtheid aan comfort, aan onze meningen en verlangens, ons grootste obstakel vormt op de weg naar heiligheid.
Over hoe we met de opkomst van de moderniteit onze eigen ideeën als graadmeter voor goed en kwaad zijn gaan gebruiken, in plaats van te kijken naar een autoriteit zoals de Kerk. Maar vooral over hoe we met z’n allen gewend zijn geraakt aan de overtuiging dat de schuld van al onze problemen overal behalve bij onszelf te vinden is.
Het is ook zichtbaar in de kerken. Zint iets ons niet, dan ligt dat in ieder geval niet aan onszelf; het is de priester, de bisschop, de Kerk… ik ben slechts een slachtoffer. Daarmee kijken we – vaak oprecht onbedoeld – door een egocentrische bril naar ons (geloofs)leven. We baseren onze handelingen en keuzes op wat ‘goed voelt’: niet Uw wil, maar Mijn wil.
Hoe ontdoe je je van zo’n hardnekkige overtuiging als de hele cultuur die je omringt ermee doordrenkt is? Hetzelfde geldt voor onze houding ten aanzien van de nieuwe paus die inmiddels gekozen is. Misschien zijn we het eens met de Heilige Geest en de kardinalen, misschien ook niet.
Ik hoop stiekem dat we het kunnen opbrengen om, wie het ook geworden is, ons hoofd te buigen en te zeggen: “Niet mijn wil, maar Uw wil.”
Luisa Kop is moeder, musicus en copywriter. Elke zes weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
