Toen manlief en ik elkaar een kleine zeventien jaar geleden het ja-woord gaven, was daar een welomlijnd levensproject aan verbonden: wij wilden een bewust praktiserend katholiek gezin vormen.
Wij zouden leven vanuit de Heilige Geest, met bijzondere aandacht voor actieve evangelisatie, de eenheid van de christenen en het verhaal van onze naaste in nood. Daartoe spraken we af dat in ons huis het geloof in Vader, Zoon en Heilige Geest altijd centraal zou staan. Want “als de Heer het huis niet wil bouwen, vergeefs zwoegen daaraan de bouwers” (Ps. 127,1).
Dat levensproject is vandaag nog steeds werk in uitvoering, en ik hoop dat de Heer ons nog vele gezonde jaren zal schenken om ermee door te gaan. Maar zal ik u eens vertellen wat vandaag in ons huis letterlijk centraal staat? Nee, geen kruisbeeld of icoon van de Drie-eenheid.
Midden op de overloop op de eerste verdieping prijkt hier parmantig… de wasmand. Een stevig exemplaar van gevlochten wilgentenen waar een peuter met gemak in rechtstaat – en waar ik eigenlijk een haat-liefdeverhouding mee heb.
De was doen is immers veruit mijn favoriete huishoudelijk klusje. Ik kan er echt van genieten om een berg natte was netjes te drogen te hangen: ik hou ervan om orde te creëren in chaos en het monotone manuele werk helpt me om mijn gedachten te ordenen.
Mijn beste ideeën en inzichten ontstaan niet zelden in de buurt van het wasrek. En dan heb ik het nog niet gehad over de onevenaarbare geur van wasgoed dat een hele lentedag lang buiten heeft gedroogd… Nee, de was doen is voor mij zeker geen straf.
“Het lijkt zo zinloos: ik doe de was en zij maken het weer vuil”
Tweet dit!
Maar het is wel veel werk. Véél werk. Elke dag opnieuw. Wilt u het vat van de Danaïden met eigen ogen aanschouwen? Het staat bij ons op de overloop. Soms raak ik ontmoedigd.
Dan heb ik net een karrenvracht was netjes in de juiste kasten gelegd, en vind ik ’s avonds een even grote karrenvracht in de wasmand – of verspreid over de vloer van de tienerkamers. Dan slaak ik wel eens een diepe zucht. Het lijkt immers zo zinloos: ik maak het schoon, zij maken het weer vuil. En het stopt nooit.
Laatst bedacht ik echter dat het met God niet anders moet gaan. God vergeeft ons immers onze zonden, keer op keer – wetende dat we amper een week na de biecht alweer heel wat op onze kerfstok zullen hebben.
Toch raakt Hij het maar niet beu en blijft Hij zijn weerbarstige mensheid nieuwe kansen geven, dag na dag. Dat is Liefde met een grote L – de Liefde waar elke christen toe geroepen is. En dus is die wasmand van mij eigenlijk een prima leerschool.
Sinds ik dat besef, kan ik er veel beter tegen. Wanneer ik op de overloop kom en de uitpuilende wasmand zie, dan voel ik hoe de Heer mij uitnodigt om via de berg wasgoed te groeien in geduld, dienstbaarheid en liefde. En het mooiste van al is dat God op die manier in ons huis alsnog letterlijk centraal staat!
Nathalie De Clerck is tolk, vertaalster, single- en relatiecoach, echtgenote, en moeder van vier kinderen en twee pleegkinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
