<

Geef om katholieke journalistiek

doneer
Column

Door-gaven

Luisa Kop 5 december 2020
image

Een paar weken geleden ging ik samen met mijn vriend naar een Afrikaanse Mis. Nietsvermoedend kwamen we binnen en gingen achterin zitten. Kinderen keken nieuwsgierig om en bij de communie werden we bekeken omdat we de enige witte bezoekers waren, en bovendien onbekend.

https://www.kn.nl/abonnementen/

Niet op een nare manier, eerder onderzoekend. Vanbinnen bedacht ik me dat dit ongeveer moest zijn hoe het normaal gesproken andersom is in de meeste Westerse landen, maar dan wel op een negatief oordelende manier.

Afkoelende liefde

Er bleek ook een doop gaande te zijn tijdens de mis, die op een heel feestelijke en uitbundige wijze werd voltrokken. Aan het eind van de mis kregen we roze tasjes in onze handen geduwd, waar een heleboel eten in bleek te zitten. Dat kregen wij, vreemdelingen, zomaar mee. Zonder enige terughoudendheid, zonder enig wantrouwen werden we betrokken bij de feestvreugde.

Dit kleine gebeuren heeft grote indruk op me gemaakt. Het is alsof velen van ons westerlingen in slaap zijn gevallen: onze liefde is afgekoeld en koelt steeds verder af, vrijgevigheid is absoluut geen gegeven en “verwelkomen” en “ontvangen” zijn woorden die in het dagelijks leven eerder sporadisch voorkomen. We worden met de dag individualistischer.

Broden en vissen

Ik ga nu niet in op de oorzaak daarvan, want die lijkt me te complex om samen te vatten. Wel wil ik deze gedachte linken aan het evangelie dat ik een paar dagen geleden las: het was het evangelie over de vermenigvuldiging van de broden en de vissen en hoe alle vijfduizend mannen plus gezin gevoed werden.

Het zinnetje “de leerlingen namen het brood aan en deelden het uit aan de aanwezigen” trok mijn aandacht. Je zou hier een diepere betekenis kunnen zien dan alleen het uitdelen van eten: Jezus geeft de leerlingen iets, die dat vervolgens niet voor zichzelf houden en opeten, maar doorgeven.

“Vrijgevigheid zou geen kerstgedachte moeten zijn. Het zou een constant aanwezige gedachte moeten zijn.”
- Luisa Kop

Hoe meer men het doorgaf, hoe meer het werd. Het raakte niet op omdat het weinig was, het werd juist meer en meer. Waren de leerlingen bang dat ze zelf niets zouden hebben? Wie zal het zeggen? Er staat niet in het evangelie wat de leerlingen zelf dachten. Misschien kunnen we daarom wel zelf invullen wat wij denken, wanneer we ontvangen wat we ontvangen van de Enige die schenkt.

Kerstgedachte

Wellicht is het niet nodig om bang te zijn dat datgene wat wij krijgen, verloren gaat als we het doorgeven. Het zou kunnen dat gaven gaven moeten blijven, in plaats van bezit te worden. Gaven in elke zin van het woord, zowel materieel als geestelijk of emotioneel.

https://www.kn.nl/abonnementen/

Hopelijk kan het besef dat alles wat we hebben aan ons gegeven is een klein zaadje van generositeit in ons hart planten.

Ja, je zou kunnen zeggen dat het een kerstgedachte is die vrij cliché aandoet, maar vrijgevigheid zou geen kerstgedachte moeten zijn. Het zou een constant aanwezige gedachte moeten zijn.

Een traditie van eeuwen tegenover de waan van de dag

In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.

Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.

Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.