“Het geeft niet hoor mama. Je kunt het toch al een beetje.” Het zijn woorden die mijn tienjarige dochter uitspreekt terwijl ze haar armen om me heen slaat en me een dikke knuffel geeft. En hoewel ze duidelijk de bedoeling heeft om mij te troosten, komt de boodschap hard aan. “Een beetje?” denk ik bij mezelf. “Een beetje?!”

Geen perfecte mama

Want haar woorden zijn een reactie op wat ik vlak daarvoor zei. We waren haar slaapkamer aan het opruimen, zij en ik, en dat leek me een goed moment om terug te komen op onze ruzie van een paar uur eerder.

Ik zei dat het me speet dat ik boos was geworden. Dat ik de situatie fout had ingeschat. Dat het verkeerd was dat ik haar niet de kans gaf om het uit te leggen. Dat ik geen perfecte mama ben en dat ik mijn best doe maar nog veel te leren heb – wat overigens helemaal waar is.

Rapport

Maar wat krijg ik als beloning voor mijn kwetsbare opstelling? De mededeling dat ik het al een beetje kan.

Stel je voor: ik, die gisteren nog vijf winkels aandeed op zoek naar de juiste haaraccessoires voor het balletoptreden van mademoiselle. Ik, die er elke dag weer in slaag om een gezonde maaltijd op tafel te zetten en daarbij groenten desnoods op drie wijzen klaarmaak om tegemoet te komen aan ieders meug. Ik, die ondanks vermoeidheid en lange takenlijstjes steevast tijd maak voor een gesprekje wanneer het hoogsensitieve kroost ergens mee worstelt. Ik, die de vuile sokken goedgemutst van de vloer blijf plukken omdat ik er een oefening in liefde in zie. Ik, die verdikkie toch al jaren dag en nacht voor ze klaarsta, krijg op mijn mama-rapport niet meer dan “Kan het al een beetje”.

Stank voor dank

Ik vind het niet eerlijk. Stank voor dank is het, en ik voel hoe ik langzaam geïrriteerd raak. De kinderarmen om me heen blijken echter sterker dan mijn ergernis; ik beslis dan ook gewoon te genieten van het moment en geef me zonder morren over aan een lange knuffel.

Wanneer ik mijn ogen weer open, zie ik in de spiegel hoe we bij elkaar staan: een gelukkige moeder met een gelukkige dochter. Een dochter die net als haar moeder niet op haar mondje gevallen is en die zich thuis veilig en geliefd genoeg weet om eerlijk haar mening te durven geven.

‘Kneed mij, Here God’

Een prachtig lied van Elly en Rikkert komt in me op. Het gaat over klei in de hand van de pottenbakker. Ineens barst mijn hart uit in een stil gebed: “Kneed mij, Here God, ook als het soms wel eens pijn doet. Kneed mij, Here God, U weet precies hoe ik zijn moet.”

De restjes ergernis worden ogenblikkelijk weggejaagd door een grote dankbaarheid. En door een hernieuwd besef: inderdaad, ik ben er voor mijn kinderen. Maar zij zijn er net zo goed voor mij – en voor mijn eigen weg naar heiligheid.

Daarover heeft mijn dochter trouwens helemaal gelijk: ik kan het nog maar al een beetje. Maar als ik nu stug mijn best blijf doen, aangemoedigd door de zes geweldige personal trainers die de hemel mij ter beschikking stelde, dan kom ik vast wat verder op die weg. Al was het maar een beetje.