In KN 19 opperde ik dat er pleeggezinnen voor priesters zouden moeten bestaan. Onze priesters hebben immers net als iedereen een plek nodig waar ze af en toe op adem kunnen komen: een warme, veilige cocon waar ze even niets moeten en waar er liefdevol gewaakt wordt over hun mentale en fysieke welzijn.

Daar kwam best wel wat respons op: zowel priesters als gezinnen lijken gewonnen voor het idee. Vandaag wil ik het echter hebben over een andere reactie: iemand merkte namelijk op dat je priesters gewoon met een fijne vrouw moet laten trouwen. Dan worden die pleeggezinnen vanzelf overbodig.

Nu is een column niet de juiste plaats om het debat over het celibaat ten gronde te gaan voeren. Maar ik maak wel van de gelegenheid gebruik om de aandacht te vestigen op een aspect dat in dat debat altijd over het hoofd wordt gezien: het feit dat trouwen nog maar het begin is. Het huwelijk moet daarna nog standhouden. En dat is niet vanzelfsprekend – zelfs als je diep gelovig bent.

Loopt het huwelijk van een geestelijke op de klippen, dan delen bovendien veel meer mensen in de klappen. Dat ondervond ik toen ik onlangs de relatiebreuk en scheiding van een bevriende anglicaanse priester van dichtbij meemaakte. Die scheiding, hoe ‘netjes’ ook (een snee met een scalpel blijft immers een snee), verscheurde niet alleen zijn gezin, verdeelde niet alleen zijn familie- en vriendenkring, maar raakte ook zijn hele congregatie.

Hij vertelde het mij zelf: al maanden was hij door de spanningen in zijn huwelijk niet de herder die hij eigenlijk wil zijn. En het zal naar eigen zeggen nog wel even duren voor hij gesetteld raakt in het nieuwe bestaan van alleenstaande vader in co-ouderschap én priester, en weer genoeg tijd, aandacht en energie zal hebben voor het beleven van zijn roeping.

Met het wegvallen van zijn huwelijk verliezen de jongeren in zijn congregatie bovendien een belangrijk voorbeeld van liefde die blijft duren: als het de priester en zijn vrouw al niet lukt, hoe zouden zij het dan voor elkaar kunnen krijgen? En op het vlak van huwelijksvoorbereiding staan hem en zijn parochie nog wel andere uitdagingen te wachten: het is vast niet vanzelfsprekend om jonge mensen te begeleiden die elkaar trouw willen beloven voor God “tot de dood ons scheidt”, als je zelf die belofte niet kon waarmaken.

En dat schrijf ik voor alle duidelijkheid zonder enig oordeel te vellen: elke scheiding heeft immers een verhaal dat alleen de partners zelf ten volle kennen. Het zal je maar overkomen dat je echtgenoot of echtgenote eenzijdig de stekker uit het huwelijk trekt, en jij daarna ook nog eens botte opmerkingen van medegelovigen mag aanhoren…

Om kort te gaan: ik geloof niet dat een fijne vrouw de oplossing vormt voor het gemis aan ruggensteun en verbondenheid die onze priesters ervaren. Het voorstel kan wel sympathiek klinken, maar het dreigt in de praktijk weer andere problemen te creëren. Toch maar terug naar die priesterpleegzorg dus. Wie zich geroepen voelt om te brainstormen over de concrete uitwerking van dat idee, mag mij zeker een mailtje sturen.

Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.