Toen paus Franciscus in het ziekenhuis lag, had ik niet verwacht dat hij daar nog levend uit zou komen. Onze coördinator voor de kerkdecoratie had ik al gevraagd om een flinke lap zwarte stof aan te schaffen, zodat we die om de kerkdeuren konden draperen mocht hij komen te overlijden.
Maar de dagen voor Pasen ontving hij nog verschillende wereldleiders, onder wie de Amerikaans vicepresident Vance, en voor de paaswake had hij een preek voorbereid, gelezen door kardinaal Re. Ik had nog een zin uit zijn homilie ‘geleend’ voor mijn eigen paaspreek: “De verrijzenis van Jezus is het definitieve keerpunt in de menselijke geschiedenis.”
Dat vond ik sterk geformuleerd. Al ons geloven, gisteren, heden en morgen, rust op deze gebeurtenis. Dat is zoveel beter dan de ouwe meuk die je zo vaak vanaf de preekstoel hoort over onverwacht nieuw leven waar alle hoop vervlogen was. Nee, zonder de gewaarwording van het onherhaalbare en onontkoombare van Jezus’ verrijzenis houd je het niet lang vol als priester.
In de generatie van mijn wijdingsjaar was Franciscus geen populaire paus. Van hem kregen we niet de theologische precisie van Benedictus XVI, ook niet het politieke raffinement van Johannes Paulus II. Maar ik denk dat we de grote aantallen volwassenen die dit jaar met Pasen gedoopt zijn, voor een groot deel aan hem te danken hebben. Franciscus hield van de Kerk en kon dat aanstekelijk uitdragen. Hij was persoonlijk all-in.
“Paus Franciscus hield van de Kerk en kon dat aanstekelijk uitdragen”
Tweet dit!
Op zaterdag 26 april hadden we een parochiepicknick gepland. Hamburgers, taco’s, een Mexicaanse dansgroep en een workshop Onderscheiding van Geesten. Maar plotseling viel de begrafenis van Franciscus op die dag. We hebben lang nagedacht over wat we zouden doen: afzeggen? Is dat niet respectvoller tegenover het Petrusambt dan het als parochie met elkaar gezellig hebben rond de feestdag van onze patroonheilige?
Pasen was een gedenkwaardig feest dit jaar. Vrijwilligers en musici hadden hun beste beentje voorgezet. Onder de vele dopelingen was een hele familie met drie kinderen. Alle vieringen, van Palmzondag tot de laatste paasviering, zaten bomvol. Ik zag betrokkenheid en devotie in de ogen van de mensen; dankbaarheid dat onze kerk na de pandemie weer is opgestaan. En veel nieuwe mensen die zich uit eigen beweging aangetrokken voelen tot het geloof.
Uiteindelijk hebben we besloten om onze feestdag door te laten gaan met de gedachte dat Franciscus het waarschijnlijk zo gewild zou hebben. Waarom zou het zeldzame moment van een parochie die in het paasoctaaf bij elkaar komt voor bezinning en kameraadschap moeten wijken voor een uitvaart tienduizend kilometer verderop, ook al betreft het de paus van Rome. Onze paus.
Maar de zwarte rouwband hangt over de kerkdeuren; een portret van Franciscus staat bij de paaskaars op het priesterkoor. Na de picknick baden we een stil uur aanbidding van het Allerheiligste. Dankbaar dat de Heer ons een herder gaf die ruimte bood aan vluchtelingen van theologisch machtsvertoon, en van de Kerk weer een veldhospitaal maakte waar wonden kunnen worden geheeld.
Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
