Stel je voor. Je bent een student van twintig en je woont op kamers. Een jaartje geleden voelde dit nog spannend en avontuurlijk: meer vrijheid, meer zelfstandigheid. Je verlangde ernaar, want je voelde je onrustig en ook wel een beetje leeg van binnen.

Inmiddels is die spanning veel minder. Het is allemaal wel leuk, dat studeren in een nieuwe stad, uitgaan met vrienden en nieuwe dingen doen, maar de onrust en de leegte is nog niet weg. Sterker nog, die is alleen maar groter geworden.

Steeds meer aangetrokken

Je bent seculier opgevoed. Je opa en oma zijn christen en die hebben je ooit een kinderbijbel geschonken die je weleens hebt doorgebladerd, maar dat is het ook. Voor de rest heb je nooit iets met het geloof gehad. Maar je wordt toch nieuwsgierig en besluit mee te doen aan een Alphacursus in een kerk bij jou in de buurt.

De gesprekken met de andere deelnemers vind je inspirerend. Soms ga je ook op zondag naar de Heilige Mis en, ook al snap je er weinig van, je voelt je steeds meer aangetrokken tot de Eucharistie.

Leegte wordt kleiner

Op een dag besluit je dat je katholiek wil worden. Je volgt catechese samen met een paar anderen. Je begint te bidden en je ervaart steeds meer innerlijke rust. Die leegte die je jarenlang ervoer wordt steeds kleiner, want God is nu aanwezig in jouw leven en je ziet dat Hij de bron is van alle liefde en waarheid.

Met Pasen zul je gedoopt worden en de Eerste Communie ontvangen. Kort daarna zul je ook het Vormsel ontvangen. Je kijkt er enorm naar uit. Je verlangt naar een leven in Christus. Je verlangt ernaar om onderdeel te worden van de Kerk en samen met andere katholieken het geloof te vieren.

Nieuwigheid ebt weg

Dan komt de dag. Je wordt gedoopt. Je ontvangt Christus in de Eucharistie. Een paar dagen daarvoor heb je voor het eerst Gods barmhartige omhelzing in het sacrament van de Biecht mogen ervaren. Een maand later wordt jouw initiatie in het geloof voltooid door het Vormsel te ontvangen. Nu heb je op een bijzondere manier de kracht van de Heilige Geest gekregen om te volharden in het geloof en om van Jezus te getuigen.

Jouw leven gaat verder. Je ervaart blijdschap en innerlijke rust. Maar tegelijkertijd is er ook een nieuwe onrust ontstaan. De nieuwigheid van het geloof is langzamerhand weggeëbd. Wat nu? Hoe moet ik nu verder mijn weg bewandelen? Of is het een kwestie van op zondag en feestdagen de Heilige Mis bijwonen en af en toe een evenement van de parochie organiseren?

Moet ik acoliet, lector of iets dergelijks worden? Hoe kan ik dit christelijk avontuur voortzetten zodat ik echt blijf groeien in mijn relatie met Jezus en mijn missie als apostel vorm kan geven? Je stelt die vraag een keer tijdens de koffie na de Mis aan sommige medeparochianen. Er ontstaat een interessant gesprek, maar zonder duidelijke antwoorden.

Einde van het avontuur?

Deze casus is door mij verzonnen, maar ik heb vaak genoeg soortgelijke verhalen gehoord van bekeerlingen. Hoe mooi zou het zijn als we in de Kerk echt meer aandacht zouden schenken aan geloofsverdieping en geestelijke begeleiding, zodat mensen niet stagneren in hun geloofsbeleving, maar blijven streven naar een steeds sterkere relatie met Christus en en een steeds dieper bewustzijn van wat het betekent om Kerk te zijn.

Hoe mooi zou het zijn als mensen echt ervaren dat het Doopsel niet het einde van een avontuur is, maar het begin van een nieuw leven, een weg van heiliging en evangelisatie.

Paul Graas is expert in karaktervorming en begeleidt jongeren bij het ontwikkelen van een persoonlijke relatie met Jezus. Hij schrijft maandelijks een column voor KN Jong.