Weet u wat een doucheprobleem is? Is uw antwoord ja, dan is de kans groot dat u professioneel met taal bezig bent. Kent u de term niet, maak u dan geen zorgen: ik ga u in deze column niet meenemen naar vreemde taferelen die zich afspelen achter een gesloten badkamerdeur.

Een doucheprobleem is namelijk iets heel anders: zo noemen taalkundigen de woorden die op het puntje van je tong liggen, maar nét niet willen komen.

Resetknop voor hersenen

Je wéét dat het woord bestaat, je wéét dat je het kent, maar je komt er maar niet op. De oplossing? U raadt het al: even onder de douche gaan staan. De weldaad van het warme water op je huid tijdens een moment van pure me-time werkt als een resetknop voor je hersenen.

Et voilà: ineens liggen de woorden die zich in een hoekje van je brein hadden verstopt als delicatessen gerangschikt op een presenteerblaadje. Soms nog met een toef inspiratie toe.

Je kunt toch gewoon een woord nemen dat een beetje in de buurt komt? Dat doet het vast net zo goed. Maar nee hoor: het verschil tussen het juiste woord en het bijna juiste woord is als het verschil tussen de bliksem en een glimworm. Zo stelde Mark Twain het 175 jaar geleden al.

Mosterdgele zon

Logisch: schrijven is creëren met taal, en als auteur wil je een creatie neerzetten die voor jou helemaal goed zit. Aan een schilder die geen citroengeel meer heeft, ga je toch ook niet zeggen dat hij de zon dan maar mosterdgeel moet maken?

In dit tijdperk van instantcommunicatie, waarin we onze ideeën en meningen via het internet en sociale media in één seconde op de hele wereld kunnen loslaten, wordt niet meer genoeg stilgestaan bij de kracht van woorden. Die zou voor christenen nochtans overduidelijk moeten zijn.

Want “in het begin was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God.” (Joh. 1,1). En om de schepping te maken, gebruikte God het woord. God sprak (Gen. 1,3). Hij had het wellicht op talloze andere manieren kunnen doen, maar Hij koos voor taal. Voor woorden.

Reden voor alles

God doet nooit iets zomaar. Alles heeft een reden. Alles past in zijn plan. Met zijn keuze voor het woord als scheppend instrument, wil Hij ons dus iets duidelijk maken. Misschien wel dat ook in onze woorden een scheppende kracht schuilgaat. Misschien wel dat Hij erop rekent dat wij die benutten.

Om op onze beurt, met de juiste woorden, orde te brengen in chaos. Licht in duisternis. Schoonheid, warmte en liefde in een gevallen wereld. En zo te getuigen van Hem, het Woord dat alle leven gaf. Het is heel eenvoudig. Je hebt er niets voor nodig. Je stem en je mond heb je immers altijd bij je. Je brein in principe ook.

Zo kom ik bij mijn nieuwjaarswens voor u, beste lezer: moge u in 2025 als volgeling van Jezus Christus vooral de juiste woorden spreken. Wees Gods bliksem. Niet zijn glimworm.

(En voor wie het weten wil: in deze tekst was het woord instantcommunicatie een doucheprobleem).