Covid kwam wel heel dichtbij toen ik het nieuws kreeg dat op Tweede Kerstdag frater Wim Verschuren (87) aan deze ziekte was overleden. Hij was mijn novicemeester, huisoverste en mentor toen ik nog lid was van de congregatie van de fraters c.m.m., de ‘fraters van Tilburg’.
Wim was een religieus met grote bestuurlijke verdiensten, die breed zijn uitgemeten in diverse publicaties die ik online zag verschijnen. Wat moeilijker te zeggen is, is wat hij heeft betekend voor de mensen die te gast waren bij de Tilburgse Elimcommuniteit. De fraters die daar door de jaren heen woonden, leefden met de opdracht tot barmhartige gastvrijheid, een gave die Wim in grote mate bezat en kon overdragen.
Ik stond er soms versteld van hoe ver dat bij hem kon gaan. Het kwam wel eens voor dat hij een van zijn vele afspraken had vergeten, en dat diegene aanbelde tijdens zijn middagdutje. We klopten dan een beetje beschaamd op zijn kamerdeur, waarachter we wat gebrom hoorden. Maar hij kon in een paar seconden een complete omschakeling maken en gaf die persoon het gevoel dat hij de hele dag naar de afspraak had uitgezien.
Ziekte en ouderdom hebben de afgelopen jaren stevig huisgehouden in de wereld van het religieus leven, waar de gemiddelde leeftijd al behoorlijk hoog was. De Elimcommuniteit, die verschillende bloeiperioden heeft gekend, is eind vorig jaar opgeheven. Dat is een groot verlies.
Maar over de hele linie van het ooit zo bloeiende kloosterleven in Nederland heeft men de laatste jaren vele pijnlijke beslissingen moeten nemen. Er waren gewoonweg niet meer mensen om de missie te vervolgen.
De Nederlandse religieuzen, en met name de fraters, hebben veel betekend voor een Kerk die na het Concilie hevig gepolariseerd was geraakt. Terecht is volgens Sacrosanctum Concilium de Eucharistie de bron en het hoogtepunt van het gelovig bestaan. Maar daar tussenin speelt zich heel wat af. En zonder de gelovige reflectie op het alledaagse leven is er maar weinig om te offeren tijdens de Mis.
De Elimgroep hield dertig jaar onafgebroken een gebedsuur op de dinsdagavond. Eén van de eerste leden, frater Jan van Dooren, had daar een openingsgebed voor geschreven: “God, het ritme van de dagen, het dagelijks bestaan…” Allen die ooit lid waren van de groep kunnen dat waarschijnlijk nog moeiteloos vervolgen.
Het klonk na een drukke werkdag, de handen nog nat van de afwas. Want frater Wim, die opgroeide in de wereld van de internaten, vond een afwasmachine niet nodig. Dit jarenlang stug volgehouden gebed van verstilling in een drukke wereld, het ora en labora, hielp veel mensen om het verbindend weefsel in de Kerk levend te houden.
Er is een verleiding om de successen van mensen en instituten af te meten aan de zaken die de krant en de televisie haalden. Maar zelfs de grootste roem vervaagt door de jaren en ook statige beuken worden geveld. Wat telt voor de gelovige ziel, is hoe we dragend en wakend aanwezig zijn geweest bij elkaar. In stilte op een meditatiebankje, na een dag hard werken. Zo zal ik me Wim herinneren.
Albert van der Woerd is priester van het aartsbisdom Los Angeles. Hij schrijft elke drie weken een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
