Onlangs werd ik geïnspireerd door homesteading-pionier Jill Winger. Ze schrijft hoe ze op een dag, toen ze uien aan het snijden was in haar mobilhome te midden van de onbewoonde prairies, een visioen had over gastvrijheid. Ze zag hoe de deur van haar woning altijd openstond. Buren konden erop rekenen altijd te mogen binnenspringen en er een kop warme koffie en iets lekkers aangeboden te krijgen.

“De plek was een oord van verademing voor iedereen die onder lasten gebukt gaat – een plek waar vrienden zich veilig en gezien zouden voelen”, schrijft ze in haar boek Old-Fashioned on Purpose.

Het valt me op dat het idee van gastvrijheid aan bod komt bij meer protestantse schrijvers. Ze linken het onmiddellijk aan het Evangelie. Gastvrijheid is voor hen een centrale waarde in het christenzijn. En volgens mij hebben ze het bij het rechte eind.

Honger en dorst

Vaak maak ik me zorgen dat ik meer mensen zou willen helpen. Maaltijden brengen aan pas bevallen moeders, de eenzamen bezoeken, de oorlogsvluchtelingen wegwijzen… Zal de Heer me op de oordeelsdag moeten zeggen dat ik Hem voorbijliep? “Want Ik had honger en gij hebt Mij niet te eten gegeven, Ik had dorst en gij hebt Mij niet te drinken gegeven; Ik was een vreemdeling, en gij hebt Mij niet opgenomen…” (Mt. 25, 42-43)

Maar de tijd is beperkt. Als thuisonderwijzende moeder van vijf kinderen van zes jaar en jonger (en met megalomane boerderijplannen daarbovenop) zijn er veel balletjes omhoog te houden. En hoe dan ook leert de goddelijke liefdeshiërarchie dat we eerst moeten klaarstaan voor ons eigen gezin.

Delen met derden

Hoewel ik op een dag hoop werk te maken van zo’n exterieure dienstbaarheid, ben ik me er steeds meer van bewust dat ik mijn aandeel kan doen door gewoon gastvrij te zijn. Gewoon de gezinstafel delen met derden!

Mensen uitnodigen voor het avondeten probeerden we altijd al te doen, maar nu kadert het dus meer in een visie. En proberen we erin te groeien. Bijvoorbeeld door ervoor te zorgen dat de gasten zich inderdaad gezien voelen – en niet alleen de aardappelen in de oven die ei zo na van de aanbrandingsdood werden gered.

Boven de 150 decibel

Bijvoorbeeld door steeds comfortabeler te worden bij het idee dat het bezoek ons gezin ziet zoals het is: met imperfecte kinderen en meestal boven de 150 decibel. Echte gastvrijheid impliceert immers dat we het bezoek toelaten in de persoonlijke sfeer. Op den duur moet het bezoek in staat zijn zelf je kinderen te disciplineren omdat ze er zo vertrouwd mee zijn, las ik bij de auteur John Whitmel Earley.

Priesters en religieuzen nemen een bijzondere plaats in in ons gastvrijheidsbeleid. Ik ga nooit vergeten hoe een priester tijdens een recollectie over broederlijkheid preekte: “Men moet de priesters bij zich thuis uitnodigen!” (Sindsdien heb ik alle priesters van het noordelijk halfrond een uitnodiging gestuurd, valt het op?)

In slaap gevallen

Het cerebrale gehalte van menig vertegenwoordiger van Christus ontlokt me dan toch vaak een glimlach. Op een dag had de priester die aanzat aan onze dis niet door dat de driejarige naast hem met zijn hoofd in zijn bord in slaap was gevallen. Hij bleef ongestoord zijn theologisch gefundeerde uiteenzetting verderzetten.

Dienstbaar zijn aan de wereld kunnen we dus zonder twijfel vanuit ons eigen huis. Voor de twijfelaars geef ik deze praktische tip mee: laat een fotoboek rondslingeren op de dag van het bezoek. Voor je ’t weet hebben je kinderen je hele leven en je volledige familiestamboom uit de doeken gedaan vanop de schoot van de genodigde…