Wanneer je in het straatbeeld bonte affiches met namen en gezichten ziet verschijnen en diezelfde namen en gezichten ook wekenlang ongevraagd in de brievenbus of aan je voordeur opduiken, dan weet je: er zijn verkiezingen op komst. Op het moment dat ik dit schrijf, maken wij Belgen ons op om nog eens naar de stembus te trekken. Deze keer om aan te geven wie mag zetelen in gemeente- en provinciebesturen.
Nu wil ik daar zeker niet schamper over doen: ondanks alle onvolkomenheden van de democratie in het algemeen en de politiek in het bijzonder, ben ik oprecht blij met mijn stemrecht. Ik besef dat mijn eigen kruimeltje inspraak nog niet zo heel lang geleden verworven werd en beschouw het allerminst als vanzelfsprekend. Gaan stemmen is voor mij dan ook een serieuze aangelegenheid.
Toch vind ik verkiezingen tegelijk een bron van vermaak. Dat heeft natuurlijk niets te maken met het uiterlijk van de kandidaten – zo netjes ben ik wel. Maar hun slogans? Die zijn vaak zo slecht dat ze grappig worden.
Burgemeester Clara, die op een tweede ambtstermijn hoopt, poneert bijvoorbeeld stellig: “Claar is nog lang niet klaar”. Mercedes gaat “altijd pijlsnel rechtdoor”. Een schipper probeert het met: “Wel varen, wel zijn”, en mevrouw Demeester, nota bene een gepensioneerde schooljuf, “neemt voor u de proef op de som”.
En dan zijn daar nog Rik en Erik, die ondanks een verschillende politieke kleur precies hetzelfde idee hadden: zij noemen zich respectievelijk slimmeRik en slimmErik. (Heeft u ‘m?).
Hoe het eureka-moment van al die kandidaten eruitzag, weet ik niet, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat zij niet de moeite deden om een nachtje te slapen alvorens de eigen geniale ingeving op honderden pamfletten en affiches te laten drukken. Of zou een talent voor flauwe woordspelingen in de lagere politieke regionen daadwerkelijk een grote troef vormen?
“Zou een talent voor flauwe woordspelingen echt een troef vormen in de lagere politieke regionen?”
De ergste mislukte slogan van deze verkiezingsperiode doet het evenwel zonder bedenkelijke woordspeling. Een breed glimlachende zestiger kijkt je recht in de ogen en belooft in grote letters: “Geluk! Geluk voor iedereen!”. Tja. Goedbedoeld is het zeker. En het komt sympathiek over.
Maar de politiek voorstellen als mogelijke bron van geluk? Dat is bedrieglijk en zelfs ronduit gevaarlijk. De geschiedenis leert het ons: alle grote ideologieën begonnen ooit als een idee om de mensheid (of een bepaald deel daarvan) gelukkiger te maken.
In de praktijk werkten ze echter de meest mensonterende verschrikkingen in de hand. Bovendien bleek het geluk elke keer weer ver te zoeken, zelfs aan de top van het systeem. Niet verwonderlijk: ideologieën zijn mensenwerk. Zij bieden een weg en een waarheid – maar zonder leven.
Daarom heb ik als bewuste burger mijn keuze alvast gemaakt: mijn geluk zoek ik bij Hem die de Weg, de Waarheid en het Leven is. En het gemeentebestuur? Dat mag zich bezighouden met de parkeerdruk in mijn straat. Graag zelfs. Maar daar zag ik helaas geen enkele slogan over.
Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.