Als ik dit schrijf, heb ik al zeven weken een stevige verkoudheid waar ik, zo vermoed ik, wel niet aan zal overlijden. Er zijn ook mensen met echte problemen. Evengoed is het vermakelijk om te zien hoe een simpele aanhoudende snotvalling je hele leven grondig kan ontregelen.
Het beestje sloeg begin december toe. Ik ben bijna nooit ziek en zelden langer dan een paar dagen verkouden, dus haalde ik mijn schouders erover op. Ook was het in het begin niet zo’n rottig beestje. Beetje hangerig, beetje koorts, niesbuien, niks waar een stevige boerenzakdoek en een paracetamolletje niet tegen opgewassen waren. Het feest van de Onbevlekte Ontvangenis kon ik nog gewoon jubelend begaan, zij het met een wat nasaal uitluiden.
De dag erna werd ik alleen wakker zonder stem. Een amechtig gekreun was het enige wat ik nog kon ophoesten, en zelfs dat was een pijnlijk verhaal. Zo werd ik met de (loop)neus op het feit gedrukt dat ik een verwend nest ben. Ik neem te veel van Gods goede gaven als vanzelfsprekend aan. Het simpele verlies van mijn zang- en vertelstem werd voor mij een duchtig lesje in nederigheid.
Getijdengebed? Dat lukte mij plotseling nog nauwelijks. Ik was namelijk gewend alles te zingen. Nu moest het ineens inwendig, en dat bleek een duivelse opgave te zijn. Een soort zeephelling uit ‘Ter land, ter zee en in de lucht’.
Ik ben nu dus anderhalve maand verder en kan er nog steeds niks van. De eerste psalm gaat nog met uiterste concentratie en precisie. De tweede wordt al een stuk impressionistischer. De derde vervliegt in surrealistische abstractie. Ceci n’est pas une prière, zoiets. Vooral het remmen is een probleem. Korte metten maken is een wensdroom van menig monnik, maar in de praktijk een nachtmerrie.
Snelle gebeden zijn prima om de dagelijkse dingetjes snel even aan God op te prikken, maar totaal ongeschikt voor de koorbanken. Je kunt in schietgebeden niet wonen, niet schuilen en niet spelen. Het onbehagen daarover bracht mij ook nog eens aan het piekeren, vooral ’s nachts: hoeveel van mijn bidden tot dan toe was werkelijk voor de wereld en de Kerk geweest?
“Had ik heel mijn leven soms uitgegoten in een zelfzuchtig uitslapen in God, zwelgend in het warme dons van zijn geborgenheid? Voor mijzelf? Me, myself and I? ”
Tweet dit!
Had ik heel mijn leven soms uitgegoten in een zelfzuchtig uitslapen in God, zwelgend in het warme dons van zijn geborgenheid? Voor mijzelf? Me, myself and I? Ik was al een aardig eind verdwaald in dat soort gedachten voor ik mij realiseerde dat het koortsdromen waren en het tijd was voor weer een paracetamolletje.
Bovendien: “Wat gij bedenkt in doorwaakte nachten – spreek dat niet uit”, zegt de psalm. Ondertussen ben ik koortsvrij, maar loop ik nog steeds de hele dag te hoesten. De Mis kan ik soms weer zingen, soms niet, maar het officie is nog te veel van het goede. Psalmen laten zich trouwens ook niet blaffend bidden, behalve misschien 108 (109), en dat is er niet eentje die zich leent voor eindeloze herhaling.
Gelukkig heb ik een hele tijd een Russisch-orthodoxe oudvader gehad die mij een paar nuttige devoties heeft geleerd. Voorlopig gaan mijn gebeden uit naar Christus, de Engel van het Zalig Zwijgen.
Pater Hugo Beuker is kluizenaar te Warfhuizen. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
