Een van mijn favoriete passages uit het Oude Testament is het verhaal van de inname van de stad Jericho (Joz. 2-6). Ik ben elke keer weer geraakt door het enorme vertrouwen van de Israëlieten. Stel je voor: na veertig jaar zwerven door de woestijn is het land Kanaän eindelijk niet ver meer. Maar er ligt nog een versterkte stad in de weg, met hoge, dikke muren.
Wat nu? Je zou de stad kunnen belegeren en daarna aanvallen. Of kunnen proberen om met een list de poorten open te krijgen. Jahweh ziet het evenwel anders: Hij stuurt het hele volk doodleuk zeven dagen lang op wandel en laat de priesters op de ramshoorn blazen.
Ik weet niet hoe het met u zit, maar ik ben er vrij zeker van dat ik toch minstens de wenkbrauwen gefronst zou hebben bij het horen van die instructies. Ik had wellicht bezwaar gemaakt – geef toe, echt doelmatig klinkt het allemaal niet – en als ik al gehoorzaamd had, was dat vast niet van harte geweest. De Israëlieten protesteerden echter niet. Zij deden gewoon wat gevraagd werd. En de hoge, dikke muren stortten in.
Het is een onmiskenbaar patroon in Gods manier van werken: Hij nodigt je uit om jezelf te overstijgen. Door iets te doen of te ondergaan zonder te begrijpen waarom. Door tegen je eigen verstand in te gaan. Door meer moed aan de dag te leggen dan je dacht te hebben. En als je het opbrengt om Hem te vertrouwen zonder tegen te stribbelen, word je daarvoor beloond. Altijd. Al besef je dat soms pas veel later.
“Zijn aandringen en mijn volgzaamheid ontpopten zich tot een prachtig geschenk”Tweet dit!
Toen mijn broer in januari overleed, was hij nog maar tweeënhalf jaar getrouwd. Tijdens zijn huwelijksviering had ik het Gloria voorgezongen. Dat was niet mijn idee; ik had zelfs hevig geprotesteerd tegen het verzoek. Mijn zus heeft daar meer ervaring mee, en ik had geen zin om voor een volle basiliek valse noten ten beste te geven.
Maar hij wou van geen wijken weten, en uiteindelijk gaf ik me gewonnen. De weken voor het huwelijk had ik intensief geoefend, tot groot jolijt van de kinderen die het uitgierden als ik weer eens de Latijnse tekst verhaspelde. De dag zelf bezong ik uiteindelijk met verve – maar ook nog steeds enige tegenzin — de glorie van de Heer. Dat broerlief er al heel snel niet meer zou zijn, had ik op dat moment nooit kunnen vermoeden.
Intussen ontpopten zijn aandringen en mijn volgzaamheid zich echter tot een prachtig geschenk. Want o, wat mis ik mijn broer. Het verdriet ebt langzaam weg, maar zijn afwezigheid draag ik met me mee, en op onverwachte momenten kijkt ze me ineens recht in de ogen.
Ik ben dan ook mateloos dankbaar dat ik drie jaar geleden in de aanloop naar een zomerse huwelijksdag persoonlijke instructies van hem kreeg: niet tegenstribbelen, geen argumenten aandragen, maar gewoon met hart en ziel de glorie van de Heer bezingen. Wanneer ik dat doe, voel ik de hemel heel dicht bij me. Als ik goed luister, hoor ik in de verte zelfs een ramshoorn.
Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute gespecialiseerd in relatie- en gezinskwesties. Ze is getrouwd en moeder van vier kinderen. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.