Kent u dat, wanneer iemand een onderhuids sentiment dat al lang vaag in u sluimerde, ineens met een grote accuraatheid verwoordt?

Betonnen jungle

Het overkwam mij vorige week. Ik luisterde naar de eerste aflevering van Till and Keep, een podcast “om te tonen dat het primordiale gebod van God aan Adam om de tuin te bewerken voor iedereen geldt, of je nu zwoegt op een boerderij of in een betonnen jungle”.

De sprekers poneerden de stelling dat de gezinsboerderij een natuurlijk antwoord vormt op de uitdagingen van de moderniteit. Mijn besluit: de homestead is een gezinsleven zoals God het bedoeld heeft. Bedankt, ideale munitie in de Tienjarige Boerderijoorlog met mijn echtgenoot!

Vijftrapsraket

Maar iets in die trant geloofde ik dus al langer. Er sluimerde een verlangen om meer volgens de natuur te gaan leven. En het ziet er een beetje uit als een vijftrapsraket. De eerste trap was gelovig worden (een relatie met de Schepper is immers primordiaal om te gaan leven volgens onze natuur), de tweede anticonceptie vaarwel zeggen, daarna huismoeder worden (niets wat zo artificieel aanvoelde als mijn kinderen wegbrengen!), de vierde trap kiezen voor thuisonderwijs.

En de logische vervolgstap is dus: op een boerderijtje gaan leven met het gezin. (Ik ben niet aansprakelijk als iemand mij binnen vijf jaar onmogelijk nog kan bereiken omdat ik holbewoner ben geworden.)

Groeien in verbondenheid

Wat me overtuigde?

Ten eerste, de beschrijving van twee heersende dynamieken. De dynamiek van de professionele wereld is dat ze de vader wegtrekt van zijn gezin. Meer werken betekent verder verwijderd geraken van het gezin. Een centrifugale kracht dus.

Maar de dynamiek van de gezinsboerderij is precies omgekeerd, want ze brengt het gezin samen. Meer werk op de boerderij doet het gezin groeien in verbondenheid. Het verhuizen van de varkens naar een andere weide of het inblikken van de zomeroogst vereist de hulp van klein en groot, en na dagenlang werk heerst er een gemeenschappelijk verzadigd gevoel van prestatie. Een centripetale kracht dus.

Een tijd voor alles

Ten tweede overtuigden de sprekers me dat de homestead een natuurlijke orde in het gezin brengt. De eieren van de kippen moeten iedere dag verzameld worden, ’s winters ligt de moestuin stil en ’s zomers is het hard werk…

Ik geloof dat God de wereld geschapen heeft met orde, en dat Hij de mens ook roept om ordelijk te zijn. Kijk maar naar de leefregel in de kloosters. Of de opeenvolging van vasten en feesten. Er is een tijd voor alles.

Zwoegen

Er zijn nog talloze redenen om onmiddellijk ’s mans ontslagbrief in te dienen uit het betonnen bedrijfsleven… Zo geloof ik dat het normaal en goed is dat kinderen hun vader zien werken, of leidt het werk op een boerderij tot een sterke opbouw van karakter.

Maar dat zou me allemaal te ver leiden. (Al gniffelde ik een beetje toen de sprekers zeiden dat de succesvolste CEO’s binnen hun bedrijf genieën zijn van strategie en meesters om hun werknemers productief te laten zijn, maar er thuis niet in slagen om hun tieners klusjes te laten doen…)

Mag ik u gewoon uitnodigen om te reflecteren over de volgende stelling: “De meest natuurlijke, menselijke vorm van leven is het leven op een boerderij, waar we zwoegen om in ons levensonderhoud te voorzien”?

Oef, voelt dat even goed. Kan ik met een gerust geweten mijn inkopen gaan doen bij de Albert Heijn.

Linde Wouters zal haar columnreeks voor onbepaalde tijd pauzeren. Dit is voorlopig haar laatste column.