Ik was er zelf niet bij, maar er vond vorige week een grote conferentie over de Missionaire Parochie plaats in Breda. Mijn broer was er wel: hij heeft me het een en ander verteld over de donderdag.
Ik denk dat menig traditioneel katholiek zichzelf wel achter de oren heeft gekrabd tijdens de Mis waarmee het programma begon – er was een drumstel aanwezig, stel je voor. Microfoons en iPads, zelfs, en later werd er nota bene (slik) geklapt.
Ik vind het jammer dat ik er niet bij ben geweest om de ongemakkelijke gezichten te zien. Goed, ik wil niet te snel oordelen, er waren ongetwijfeld genoeg mensen bij die dat prachtig vonden.
Belangrijk thema op de conferentie was het boek Als God renoveert van James Mallon. Er werd stilgestaan bij noodzakelijke verandering van de parochies. Er is meer enthousiasme, meer beweging en meer opgewektheid nodig, zo wordt onder andere in het boek uiteengezet.
Ook father Mallon himself, een gezellige, goedgehumeurde priester uit Canada met veel humor, kwam aan het woord. Nu zal ik niet te diep ingaan op de inhoud van het boek (je moet het maar lezen), maar ik vind het wel interessant om een aantal punten uit te lichten die Mallon aanhaalt.
“Het woord waarmee Mallon de cultuur in de meeste katholieke parochies omschrijft, is pijnlijk treffend: minimalistisch.”
Tweet dit! “Wij zijn een kerk die naar buiten moet treden. We voeden en verzorgen onze eigen schapen wel, maar we gaan zelden de deur uit om nieuwe vissen te vangen”, zei hij.
Ik voel bijna de bezorgdheid opkomen die ongetwijfeld in een aantal mensen opborrelde bij het horen van deze onheilspellende woorden. Moeten we nu gaan folderen? In de stad winkelende mensen aanspreken, vragen of ze Jezus al kennen? Van wat ik op de opname van de conferentie zie, noemt Mallon niets van dat alles.
Hij noemt drie sleutels die de deur naar missionair zijn openen: de kracht van de Heilige Geest, die voor ons katholieken toch wel vaak maar een abstracte theologie is. Het belang van evangelisatie, waar we in de praktijk niet zo veel mee doen. En ten slotte de sleutel van het goede leiderschap, de verantwoordelijkheid.
Mallons passie werkt aanstekelijk, zijn verlangen naar het overdragen van die passie is oprecht.
Het woord dat hij uitkiest om de cultuur in de meeste katholieke parochies te omschrijven, is pijnlijk treffend: minimalistisch.
“Geraakt worden door de Geest tijdens een Mis, en dat uiten in je lichaam of stem? Dat doen we niet.”
Tweet dit! Alles wat hij over dit onderwerp zegt, is zo herkenbaar dat je wel vragen moet gaan stellen. Hoe hebben we hier kunnen belanden, en hoe nodigen we de Heilige Geest opnieuw uit in onze kerken? Waarom kost het ons zoveel moeite om toe te geven dat we als katholieken vast zijn komen te zitten in onze comfortzone? Waarom accepteren we dat eigenlijk? Verdient de Heer niet meer glorie dan dat?
Een van mijn favoriete stukjes van zijn presentatie gaat over de Heilige Geest. Wij zijn er een beetje bang voor, zegt Mallon terecht. Enkele uitzonderingen daargelaten. We mompelen snel dat we erin geloven tijdens de geloofsbelijdenis, maar daar blijft het vaak bij. Geraakt worden door de Geest tijdens een Mis, en dat uiten in je lichaam of stem? Dat hoort er niet bij, dat doen we niet. “It doesn’t matter how moving the music is, you must not move your big toe!” grapt hij.
Hoe herkenbaar voor mij, en misschien ook voor anderen. Heb je wel eens het gevoel gehad geraakt te zijn door de muziek, of door iets anders in de viering, en toen je kiezen op elkaar geklemd om het te verbergen? Ik wel. Iemand zou maar denken dat je emoties verbindt aan geloof…
Ik denk dat het voor ons allemaal een goede zaak zou zijn de conferentie terug te kijken op YouTube, waar de opnames inmiddels in hun geheel op staan. En een leuke opdracht voor de volgende Mis: probeer je grote teen eens te bewegen, als je geraakt wordt door de aanwezigheid van de Heilige Geest. Misschien is dat wel het begin van een grotere beweging, want de wind waait waarheen Hij wil.
