Op 23 juli 2024 heeft Liudmila de overstap gemaakt naar de katholieke Kerk. Ze was even geëmotioneerd na het uitspreken van haar geloofsbelijdenis. “24 jaar lang liep ik deze kerk voorbij. Pas de laatste twee jaar heb ik het aangedurfd om naar binnen te gaan. Had ik maar eerder geweten wat voor familie me hier opwachtte! Pas nu, in mijn ouderdom” (ze zal ergens rond de zeventig zijn) “leer ik deze schat kennen.”

Ze omhelst haar man Ioera en haar kleinkind Anastasia, die toekeken bij de korte ceremonie, die een ware verandering betekent in het leven van Liudmila. Ioera komt al een tijdje mee naar de Mis. In het begin wachtte hij beneden in de hal, opdat zijn vrouw ’s avonds niet alleen naar huis zou hoeven te lopen. Aangetrokken door het orgel en de zang kwam hij steeds vaker voorzichtig een kijkje nemen in de kapel en sinds verschillende maanden komt hij nu zelfs door de week regelmatig met Liudmila mee naar de Mis.

Op 6 december zullen ze vijftig jaar getrouwd zijn. Ik vroeg hen of ze voor de orthodoxe Kerk getrouwd waren, waarop Ioera bekende dat hij eigenlijk niet weet of hij wel gedoopt is. Hij kan zich alleen herinneren dat zijn oma erg gelovig was en haar gebeden deed. Zelf had hij op school geleerd dat God niet bestaat; hij herinnerde zich een satirisch boekje met karikaturen die de spot dreven met God en de Bijbel.

Hij had er gesprekken over met zijn oma. “Als God deze steen geschapen heeft, die zo zwaar is dat Hij hem zelf niet optillen kan, is Hij dan wel almachtig?” Als oma zou zeggen dat Hij dat wel was, maar vervolgens de steen niet zou kunnen verzetten, dan was God dus niet almachtig, was de conclusie. Oma antwoordde dan, dat hij maar rustig moest blijven en geen tweedracht moest zoeken. Het verbaasde hem dat haar geloof niet stuk te krijgen was.

Helaas waren zijn ouders niet zo standvastig. Hij vertelde dat zijn moeder hem, zijn broers en vader in de steek gelaten had toen hij zo’n vier jaar oud was. Toen hij twaalf was, kwam ze voor korte tijd terug, met nog een zoon van een andere man.

“Je zou denken dat ze tot me zou spreken: ‘Zoonlief, wat fijn om je te zien’, of iets in die trant, maar zo was het niet, ze was onverschillig, alsof ik niemand voor haar was. Mijn vader heeft zichzelf aan de drank overgegeven. Mijn broers en zus eveneens. In die tijd verdronken ontzettend veel mensen hun leven. Maar ik heb Liudmila leren kennen en zij kwam uit een goed gezin en heeft mij geholpen.”

Vol respect sprak hij over zijn vrouw. Na bijna vijftig jaar huwelijk zijn ze diep met elkaar vergroeid en vertellen ons over de vriendschap die hen bindt. Pater José legde Ioera uit dat hij niet alleen gedoopt kan worden, maar dat ze ook het sacrament van het huwelijk zouden kunnen ontvangen. Dat zou een prachtig voorbeeld zijn en een diepe genade!

De belangrijke stap die Liudmila gemaakt had, bracht een moment van overvloedige genade met zich mee! Nu raakte ook Ioera geëmotioneerd… hij, die altijd atheïst was geweest, verwijderde de steen van zijn hart: “Ik ga erover nadenken!” Waarlijk, niets is onmogelijk voor God!

Moeder Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.