De man keek naar de sokken die we hem net cadeau hadden gegeven. Hij bekeek ze van voren naar achteren, terwijl we samen met ons groepje jongeren zo’n 75 pakketjes met niet alleen sokken, maar ook een stuk zeep, een tandenborstel, twee theezakjes, koffie en chocolaatjes aan de andere inwoners van het tehuis voor daklozen overhandigden.
We keken elkaar aan en ik had pijn in mijn hart. Hij zat op zijn bed en vroeg me of ik ook boeken had om de tijd mee te doden. Hij had geen benen; geamputeerd nadat hij dronken op straat in slaap was gevallen op een ijskoude winternacht in Chabarovsk.
De meeste mannen met wie hij de kamer deelde hadden hetzelfde lot ondergaan. Sommigen hadden nog een stompje been over, of schuifelden op hun knieën. Eén van hen zei over de sokken: “Ik zal ze aan mijn handen gebruiken.” En ik dacht bij mezelf: “Handschoenen heeft hij ook niet.”
Menselijke drama’s onder één groot dak. De verwarming wordt met hout gestookt; buiten is het min dertig. Het is etenstijd en wie nog lopen kan, gaat naar de eetzaal om een bord waterige soep met een stuk hard brood te eten. Wie aan bed gebonden is, krijgt hulp van hen die nog kunnen gaan. In glazen potjes of plastic bakjes krijgen ze de soep aan bed.
Zuster Penha had cake gebakken; daar was iedereen blij mee. Iets lekkers! Een vrouw was aan het onderhandelen met haar kamergenote. Haar sokken voor twee chocolaatjes en een zakje thee. Zelf was ik al vaker in dit tehuis geweest, maar voor een aantal van onze jongeren was het een schokkende ervaring. Nog nooit hadden ze zoveel armoede bij elkaar gezien.
“Een van de jongeren was onder de indruk dat mensen haar hadden gevraagd of ze ook een Bijbel had”
Tweet dit!
Een doodlopende straat aan de rand van de stad, waar bijna niemand iets van afweet, waar bijna niemand komt. Een half verlamde vrouw, die vier maanden geleden een hersenbloeding had gehad, vertelde ons geëmotioneerd dat ze zo’n twintig jaar geleden in de katholieke Kerk gedoopt was door de missionarissen van toen, maar al heel lang niet meer naar de kerk was geweest.
Eén zoon was gestorven, een andere zit in de gevangenis en haar dochter wil niets van haar weten. Haar huis is afgebrand en zo kwam zij op deze plek terecht, in de hoop dat haar zoon over drie jaar vrij zal komen en haar in huis zal nemen. Toen ze pater Bernardo zag, vroeg ze om te mogen biechten. Ze was de dood zo nabij geweest dat ze met God in het reine wilde komen. Zo ging de hemel open op deze bijna hopeloze plek op aarde.
Op weg terug naar huis deelden we onze ervaringen. Gesu, een moslimmeisje uit Tadzjikistan, die ons geholpen had met het maken van de pakketjes en veel mensen blij gemaakt had met het kleine cadeautje, was onder de indruk dat mensen haar gevraagd hadden of ze ook een Bijbel had.
Artjom, die direct de handen uit de mouwen stak – we zagen hoe hij op en neer ging met thee en chocolaatjes van de keuken naar de tweede verdieping, en geen probleem had om een man in een rolstoel naar binnen te rijden – wil graag nog eens teruggaan om te helpen. Eenmaal in de parochie vroeg hij of hij catechese mocht ontvangen, want hij besloot die dag dat hij katholiek wil worden. Het Evangelie is leven!
Madre Anima Christi is missionaris in Rusland. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.
In een wereld waarin alles voortdurend verandert en onder druk staat, is katholieke kwaliteitsjournalistiek een uniek en kostbaar goed. Op KN.nl heeft u altijd toegang tot het laatste nieuws uit kerk en samenleving, en vindt u uitgebreide reportages en verhelderende analyses van onze gespecialiseerde redacteuren.
Voor maar € 1,40 per week leest u altijd als eerste al het moois dat KN.nl te bieden heeft, heeft u online onbeperkt toegang tot al onze artikelen én steunt u het voortbestaan van de laatste katholieke krant van Nederland.
Dus geef om katholieke kwaliteitsjournalistiek en word lid van KN Online.
