Ik heb ze geteld: elf liggen er in de lectuurbak in de keuken, drie in de blauwe tas die ik meeneem om te gaan werken. Dat maakt samen veertien: veertien ouwe trouwe papieren edities van Katholiek Nieuwsblad die liggen te wachten tot ik tijd vind om ze te lezen. Dat is helaas niet uitzonderlijk: ik heb steevast een achterstand van een tiental nummers.

Meestal schuif ik de nieuwste KN noodgedwongen snel ergens tussen de andere, om (soms veel) later lukraak een exemplaar uit de stapel te plukken. Ik heb het uit nieuwsgierigheid even nagekeken: het oudste nummer dat er nu ligt, is de laatste KN van 2024. Kun je nagaan.

Of ik dat niet ontmoedigend vind, vroeg manlief me laatst. En of een digitaal abonnement niet handiger zou zijn. Nee dus. Zolang het kan, zweer ik bij papier. En nee, ik vind het niet ontmoedigend. Of toch niet meer. Want met hoeveel vertraging ik ze ook lees: de artikelen van KN lijken vaak precies op het juiste moment op mijn pad te komen.

Aanvaring

Het gebeurde vorige week nog, na een aanvaring met een collega. Een zeldzaam fenomeen; het was de tweede aanvaring van mijn hele carrière. Ik ben van nature geen ruziemaker: ik kan frustratie bespreekbaar maken, incasseren wanneer het moet, en heb er weinig moeite mee om de bladzijde om te slaan.

(Tenzij er kinderen onrecht wordt aangedaan; dan ben ik een brullende leeuwin. Maar daar vertel ik een andere keer wel over.) Al helpt het natuurlijk wel dat je als tolk nooit langer dan drie dagen met dezelfde personen samenwerkt.

Hoe dan ook: vorige week maakte mijn collega tijdens het werk een ernstige deontologische fout. Naderhand bood ik hem met een kwinkslag een elegante uitweg uit zijn netelige situatie, maar dat pakte helemaal anders uit. Hij dacht namelijk dat ik hem doelbewust beledigde – en werd woest.

Er volgde prompt een tsunami aan verwensingen en woorden die de grenzen van het fatsoen ver overschreden. Pogingen om uit te leggen dat het goedbedoeld was, maakten het alleen maar erger.

Sneeuwbaleffect

Een andere collega, die getuige was van zijn uitbarsting, had veel moeite om haar verontwaardiging te verbergen. Zij spoorde mij achteraf aan om zowel de fout als de disproportionele reactie te melden bij hogerhand.

Dat is echter makkelijker gezegd dan gedaan: je weet immers niet wat er met je melding gaat gebeuren. Het risico op een sneeuwbaleffect is er altijd. Maar anderzijds: de fout en de ongepaste reactie waren wel degelijk serieus.

“Wat is wijsheid?”, vroeg ik me af op weg naar huis. Om mijn gedachten te verzetten, viste ik een KN uit mijn tas. Het was een nummer van januari. Een artikel naar aanleiding van het Heilig Jaar reikte een paar concrete manieren aan om barmhartigheid te beoefenen.

Antwoord

“Oordeel niet. Vermijd roddelen. Weiger wraak te nemen. Keer je niet af.” Die woorden resoneerden loeihard in mijn hart. Het voelde alsof ze vier maanden eerder speciaal voor mijn situatie van die dag geschreven werden.

Zo kreeg ik die avond via KN het antwoord op mijn vraag. En maakte KN van mij een beter mens. Ik ben al benieuwd wat de veertien andere nummers uit mijn leesvoorraad in petto hebben.

Nathalie De Clerck is tolk, auteur en therapeute. Elke drie weken schrijft ze een column in Katholiek Nieuwsblad.