Onlangs werd ik 65. Heel lang beschouwde ik die leeftijd als ‘oud’. De pensioengerechtigde leeftijd heette het ooit. Dat wekt associaties op met afscheid, boekenbonnen, een grote bos bloemen en drie zoenen van de secretaresse die de verjaardagen bijhoudt. Ik herinner me veel mensen die daar naar uitkeken.

Rand van de afgrond

Sommigen hadden die dag met grote letters gemarkeerd in hun jaarplanner. En ze waren niet van plan om daarna ook maar één dag door te werken. Het was de opstap naar eeuwig vakantie vieren, of de rand van de afgrond. Vreemd genoeg, nu ik zelf op deze leeftijd ben aangekomen, voel ik me alsof ik nog maar net kom kijken. Oud, dat zijn anderen. Of dood. Er staat al een hele rij bidprentjes in mijn boekenkast.

Ik heb nooit een gebrek gehad aan ambitie, de drijfveer om grote dingen te bereiken. Vaak rende ik achter mijn eigen plannen aan. Het gebeurde nogal eens dat ik mezelf midden in een project afvroeg: waarom doe ik dit eigenlijk? Maar daar leerde ik niets van. Al voor de afronding van de zaken had ik al mijn tanden in een nieuw idee gezet. Altijd in beweging. Priester worden, en zeker de benoeming als pastoor in een bewerkelijke parochie, heeft daar dingen in veranderd.

Gemeenschap

Je komt er al gauw achter dat werken in het pastoraat iets is van de lange adem. Je bent toegevoegd aan een aantal processen waarvan je het begin niet hebt meegemaakt en je het einde niet zal zien.

Sommige parochianen hebben ook een veel betere kijk op de gemeenschap dan jij. Je hoeft hun niet te vertellen hoe het allemaal in elkaar zit. En dan is er nog het grote verhaal van de christenheid waaraan je als lokale kerkgemeenschap van duizend zielen een klein perikoopje mag toevoegen.

Mijn pretenties en levensidealen zijn er niet groter op geworden sinds ik gewijd ben. Maar mijn leven is wel onnoemelijk voller geworden. Dat merkte ik tijdens de parochiemissie die we hadden georganiseerd tijdens de vastentijd. Een lekenpredikant stelde de vraag aan de mensen die bijeengekomen waren: sta jij in de volheid van het leven? Of loop je de kantjes ervan af, tijdrekkend tot je pensioen?

Geploeter

Ik kon met overtuiging ‘ja’ knikken op zijn eerste vraag. Dit geploeter in de alledaagse complexiteit van het bestaan – twee stappen vooruit, drie achteruit, onopgeloste conflicten, de constante interruptie van ziekte en dood – ja, daarin vind ik de volheid van het leven. Nooit gedacht dat ik voldoening zou kunnen vinden in gewoonweg doen wat er gedaan moet worden, en binnen die marges je kleine overwinninkjes boeken.

Priesters gaan niet met pensioen. In het aartsbisdom Los Angeles is het zelfs zo dat als je 65 wordt binnen een parochiële aanstelling je niet meer verplicht wordt overgeplaatst na je termijn als alles nog steeds redelijk loopt.

Nee, het ziet er niet naar uit dat ik ooit een hobby hoef te zoeken om de tijd door te komen. Als de gezondheid het toelaat, hoef ik voorlopig niet op zoek te gaan naar een leuke stacaravan op de camping. Ik mag blij zijn als ik tijd vind voor de hobby’s die ik al heb. In de parochie is er altijd werk. Goed werk.

Albert van der Woerd is priester in het aartsbisdom Los Angeles. Elke drie weken schrijft hij een column in Katholiek Nieuwsblad.