Jezus wordt bij zijn Hemelvaart opgenomen in een wolk. Dit verhaal verbaasde de leerlingen niet, omdat zij de verhalen van Gods aanwezigheid in een wolk kennen uit het Oude Testament. Een wolk vervult de Tent van Samenkomst waar Mozes direct met God spreekt. Het is een wolk die de associatie met nabijheid en intimiteit oproept.

Deze intimiteit van God heeft zoveel invloed op Mozes zelf dat hij zijn gelaat moet bedekken wanneer hij weer naar buiten komt (Exodus 34). De aanwezigheid van God heeft hem zo vervuld, dat het voor de gewone Israëlieten niet mogelijk is om hem aan te kijken.

Troostende woorden

Diezelfde wolk wordt zichtbaar op de berg Tabor wanneer Jezus in zijn hemelse gedaante wordt getoond aan Petrus, Johannes en Jakobus – drie leerlingen die ook getuige zullen zijn van zijn doodsangst in Getsemane in die eenzame nacht die leidt naar Goede Vrijdag (Lc 9, 28-36).

Op Tabor is het een lichtende wolk waaruit troostende woorden klinken. De leerlingen leven tussen hoop en vrees; zij durven uiteindelijk zich toe te vertrouwen aan Gods troostende aanwezigheid.

Donkere wolken

Wolken die samenkomen in de lucht kondigen verslechterde weersomstandigheden aan: buien of onweer. Als wolken zich samentrekken, kunnen we beter schuilen en wachten tot de wolken overtrekken. Als moeilijke tijden aanbreken, voelen we dit als donkere wolken die zich boven ons leven samenpakken.

Ook de huidige crisis die economische, sociale en psychische sporen nalaat, wordt ervaren als een donkere wolk. Een beangstigende periode waarvan niemand echt de gevolgen kent. Op die angst spelen velen in.

Sporen van licht

Aan de andere kant proberen mensen eraan te ontsnappen, door ontkenning of door zo snel mogelijk het oude leven weer op te pakken. Wat zal deze periode brengen: is het een intermezzo of een keerpunt?

Met uitzicht op Pinksteren proberen wij als leerlingen de boodschap van die donkere wolk te verstaan en proberen we sporen van licht te zien. Juist in de onvolkomenheid van het bestaan kunnen we het licht herkennen.

Imperfectie omarmen

Leonard Cohen zong in zijn lied Anthem (1992) over het omarmen van de imperfectie: “There’s a crack in everything, that’s how the light comes in.” In deze crisis onderkennen we onze beperking, maar gaan daar niet onder gebukt. Integendeel, het leidt naar een nieuw mensbeeld.

Niet een beeld dat door onze economische prestaties en mogelijkheden wordt beoordeeld, maar door ons vermogen tot empathie en compassie. We zijn geroepen deze te schenken en te ontvangen. We hebben de afgelopen weken gemerkt hoezeer we dit ontberen in de periode van zelfisolatie en de anderhalvemetersamenleving.

Vooral mensen in verpleeghuizen en ouderencentra die lang verstoken waren van bezoek dat nu weer langzaam wordt opgebouwd, beseffen dat deze empathie en compassie in het menselijk contact van levensbelang zijn.

Groeiperiode

Deze crisis kunnen we aangrijpen als groeiperiode: een vernieuwd evenwicht in ons mens-zijn. De waarden van de gemeenschap, de waarde van het samen leven krijgen een nieuw impuls. Aan ons om dat voor te leven en uit te dragen.

Als we elkaar straks weer ontmoeten aan de tafel van Christus is dat onze opdracht: binnen de RIVM-grenzen wensen we elkaar de vrede van Christus en delen de overvloed van zijn eucharistische aanwezigheid. We begeven ons als het ware in de wolk van Gods aanwezigheid op Tabor en dragen de boodschap uit dat een nieuwe weg voor de mens geopend ligt.