Nog voordat mijn man en ik verloofd waren, keken we al uit naar de huwelijksvoorbereiding binnen de Kerk. Mijn man en ik komen allebei uit een sterk katholiek gezin en waren beiden gegrond in het katholieke onderwijs. Tegen de tijd dat we elkaar ontmoetten (bij onze parochiegroep voor jongvolwassenen), wisten we wat de Kerk leert over het huwelijk en waren we hongerig naar meer.
Die honger uitte zich in een gretigheid om te investeren in middelen om onze relatie en ons geloofsleven te laten groeien en rijpen, zoals verschillende podcasts. In onze huwelijksvoorbereiding hoopten we nog dieper te gaan. We wilden niet de luchtige suikerspin van de seculiere maatschappij, maar het feestmaal van de katholieke Kerk!
We vonden wel wat we zochten, maar helaas niet in het programma dat onze parochie aanbood.
Onze parochie gebruikt een op boeken gebaseerd programma dat niet veel nieuws bood. De video’s bij het boek waren nuttig: ze boden dezelfde informatie, maar introduceerden echte echtparen die hun ervaringen deelden. Dit bracht nieuw perspectief en inspireerde tot enkele goede gesprekken, maar als huwelijksvoorbereiding was het magertjes.
Gelukkig koppelde onze parochie ons ook aan een begeleidend echtpaar. Zij hadden in vijftien jaar tijd acht kinderen gekregen: de omgang met die kinderen was een ware genade voor mijn man, die als enig kind niet wist hoe een groot gezin eruit kan zien.
De gesprekken met dit echtpaar waren een geschenk, maar voor mijn gevoel bleven ze te dicht bij het voorbereidingsboek, alsof we een checklist afwerkten. Ik had liever meer praktische lessen ‘uit het echte leven’ gehad, die ik hoorde wanneer zij hun eigen verhalen en ervaringen deelden.
Op aanraden van een paar vertrouwde echtparen zochten we tijdens onze verloving naar boeken die we daarnaast konden lezen. Onder anderen de (inmiddels overleden) televisiebisschop Fulton Sheen en de katholieke psychotherapeut Gregory Popcak boden uitkomst. Het boekje van de parochie had je in een paar minuten uit, maar het boek van aartsbisschop Sheen hebben we rustig doorgenomen, opdat de boodschap zich in ons hart kon nestelen.
Kortom, de beste huwelijksvoorbereiding die we kregen kwam van vertrouwde deskundigen die we zelf opzochten. Doelbewust zoeken naar wat we wilden en nodig hadden bij onze huwelijksvoorbereiding bleek voor ons van cruciaal belang.
Dit is geen afwijzing van ons parochieel huwelijksvoorbereidingsprogramma, dat essentiële waarheden over de Kerk en het huwelijk leerde. Katholieke stellen met weinig geloofskennis kunnen er zeker een mooier begrip van het sacrament door krijgen. Maar de meeste echtparen weten als het ware niet wat ze echt nodig hebben in hun huwelijksvoorbereiding.
De meeste parochieprogramma’s bieden gewoon te weinig aan paren die al een fundament in het geloof hebben, die voor zichzelf weten over welke gangen van het feestmaal ze meer willen leren – de rijkere recepten, zeg maar.
Paus Franciscus heeft opgeroepen tot een herziening van de katholieke huwelijksvoorbereiding en heeft voorgesteld dat het Dicasterie voor Leken, Gezin en Leven een langduriger ‘huwelijkscatechumenaat’ opstelt. Als de Kerk de huwelijksvoorbereiding herziet, zou ik graag zien dat parochies verschillende niveaus van catechese aanbieden, afhankelijk van de achtergrond, leeftijd en levenservaring van een stel.
De meeste echtparen moeten worden ingewijd in het feestmaal. Maar anderen, zoals wij, hebben zelf moeten zoeken naar de lekkernijen, terwijl we ons het liefst lieten trakteren door de Kerk.
Ava Lalor is hoofdredactrice van het Amerikaanse Radiant Magazine.
